Roek Lips over weet de rups dat hij een vlinder kan worden?

Vrijdag 16 februari 2024 naar een theatervoorstelling in de Flint in Amersfoort geweest van Roek Lips. Dit was een origineel verjaardagscadeau van I. en M.

Ik werd, heel luxueus, thuis opgehaald en naar Amersfoort gereden. Ik ken het werk van Roek Lips en heb hem ook persoonlijk ontmoet toen hij een interview met mij maakte dat is verschenen in zijn boek Wie kies je om te zijn. Gesprekken en gedachten over een nieuwe tijd. Nu had hij er een theater voorstelling van gemaakt. Ik wist niet zo goed wat ik me daarbij moest voorstellen.

Hij vertelt in de voorstelling over de dood van zijn zoon en over leukemie die hem vorig jaar trof. Aan de hand van een paar mensen, nieuwe leiders, zoals hij ze noemt, vertelt hij over de inspiratie en kracht die enkelen van hen, hem hadden gegeven, terwijl hij zo ziek was. Hij opent met Paul de Bloth, Vincent Icke, Willem Beekman, Joke Hermsen, Thijs Ketelaars en zijn 101 jarige geschiedenisleraar van de middelbare school. Misschien ben ik iemand vergeten, dan spijt me dat.

We luisteren geconcentreerd met 150 mensen in de zaal naar zijn verhaal, soms zelfs een hele diepe, letterlijke, stilte. Er worden drie liedjes gezongen die speciaal op Roeks leven zijn geinspireerd. Een vriend loopt een beetje mee op het podium en hij stelt soms een vraag.

Het verhaal van de bioloog Beekman over de rups die een vlinder wordt lijkt de kern van de voorstelling. Het is duidelijk dat Lips worstelt met de vraag Wat is van waarde en zijn er mensen die visionair zijn die ons kunnen bemoedigen, juist als het ons slecht gaat en we dat bijna niet kunnen verduren.

Hij kreeg een staande ovatie. Het is duidelijk dat hij veel mensen inspireert en toch had ik een dubbel gevoel. Dat dubbele gevoel betreft ook mijzelf. Waarom staan we op een podium? Daar stond hij met zijn nog steeds zieke lijf, boog kort naar het publiek en liep het toneel af. Zijn vriend kwam nog even zeggen dat Roek niet in staat is om zich onder het publiek te mengen. Ik had het idee dat ik zijn eenzaamheid voelde maar misschien was het projectie.

Weten wij als mens dat wij uit sterrenstof zijn gemaakt en dus een zijn?

Een prachtige jongen ontfermt zich over demente mensen

Teun Toebes

Zoals de meesten van jullie wel weten is mijn moeder al een paar jaar dement en woont ze in een verpleeghuis. Ik heb haar vanmorgen bezocht met een broodje paling. Ik trof haar beneden aan waar ze samen met andere bewoners koffie zat te drinken. Ik was me nog aan het inschrijven want dat moet iedere keer als we het verpleeghuis binnenkomen in verband met corona en deed mijn mondkapje op maar ze had me al gezien. Uitbundig begon ze naar me te zwaaien. Ik liep naar haar toe en aan iedereen die het maar wilde horen zei ze “dat is mijn dochter”. Nou dat wisten die anderen ook wel want ik kom iedere week.

Sinds begin september zit mijn moeder op een groepswoning met negen andere demente mensen. Ze vond het vreselijk, wilde weg en huilde veel. Vanmorgen dus twee maanden later trof ik haar voor het eerst rustig aan. Ze leek aanwezig. We hebben een fijne ochtend met elkaar doorgebracht. Ik vertelde vooral, zij luisterde, we lachten en aten samen een heerlijk broodje. Ik verhaalde over alle heerlijke dingen die zij vroeger maakten en zei hoe blij ik daarmee was. Toen ik weg ging vond ze dat jammer en huilde een beetje maar het positieve leek te overheersen. Zou Teun me beinvloedt hebben?

Hoe kan dat zo ineens? Begint ze toch gewend te raken? Bouwt ze toch iets op van herkenning? Is het toeval? Of heeft het met Teun te maken? Ik hoorde op Linkedin een stukje van een interview van Roek Lips met Teun Toebes een jongen van 22 die in een verpleeghuis woont als verpleegkundige. Teus had het over de eigen karakters van de bewoners en dat er wordt gezegd dat de identiteit bij demente mensen verdwijnt maar is dat wel waar?

Ik keek op Google en tikte zijn naam in en vond andere filmpjes en stukjes van hem. Aangezien ik digitaal niet echt vaardig ben, heb ik er een foto van gemaakt, want het lukte me niet de video echt hier te posten. Maar lees hem, een prachtige idealistische jongen van 22 die tegen ons zegt dat het in een verpleeghuis ook om leven gaat en niet alleen om doodgaan.

En over wel of geen identiteit bij demente mensen ga ik verder nadenken. Dankjewel Teus

Hoe blijven we elkaars gezicht lezen?

Drenthe 22 oktober 2021

Deze foto maakte ik terwijl we naar ons geliefde Herberg Het volle Leven reden, in Appelscha. Een heldere dubbele regenboog was te zien in het weidse Drentse land. Het lukte me nog net, voordat de regenbogen verdwenen, deze foto te maken. Ik word altijd blij van regenbogen.

In Het Volle Leven, een herberg met geweldig vegetarisch eten, kregen we een nieuwe ruime kamer. We maakten onze wereld klein en leefden een paar dagen helemaal verzorgd. Ontbijt op de kamer, allerlei kranten rustig lezend, Barend met zijn oortjes in naar muziek luisterend, ik lezen en schrijven en in de avond een heerlijk diner. Ik las daar de ervaringen van een jonge psychologe, haar onzekerheid en confrontatie met haar eigen angsten en kwetsuren. Heel herkenbaar en dapper dat Sanne Winchester Ik mag niet bang zijn, schreef. Een aanrader voor alle psychologiestudenten klinische psychologie.

We wandelden in het Drentse Wold en voerden gesprekken over dingen waar we mee zaten. Wat voor stommigheden we hadden uitgehaald en hoe het soms jaren duurt voordat je de weg weer terugvindt. Dierbaar om zo met elkaar te delen.

Een weekend samen weg doen we regelmatig. Zo kostbaar om een weekend alleen maar geliefden van elkaar te zijn en de dubbele regenbogen hadden het ons al verteld: alles mag en moet meedoen, alle ervaringen en kleuren, maken ons tot een geheel.

Op de terugweg naar het Drents museum geweest waar we Viva la Frida hebben gezien, een tentoonstelling over Frida Kahlo. Haar stillevens voor het eerst gezien en uiteraard een paar ontroerende schilderijen, haar korsetten en kleding.

Innig tevreden kwamen we zondag aan het eind van de middag weer thuis. In de brievenbus de weekendkranten en het boek van Roek Lips Wie kies je om te zijn. Gesprekken over een nieuwe tijd met inspirerende mensen. Zijn interview met mij staat op pagina 219 Hoe blijven we elkaar gezichten lezen?

Diep dankbaar voor een overvloedig en stromend weekend