Gisteren zochten mijn jongste zoon en ik de koelte van de bomen op. Niet ver van huis kunnen we wandelen op de Utrechtse heuvelrug. We gingen naar Veenendaal. Mooie, oude hoge bomen die met hun bladeren een dak bieden, beschutting, tegen de hitte.Langzaam lopend en elkaar vertellen welke boeken/podcasts ons op dit moment inspireerden.

Ik las Zij is altijd soms van Ton Lathouwers voor de tweede keer. Het gaat over vrouwelijke gestalten van compassie in verschillende religies. Van Kuan Yin over Sophia en de Moeder Gods tot de Sjechina uit de Joodse mystiek, overal volgt Lathouwers haar spoor. A leen paar dagen loop ik te mijmeren over Ik en Gij van Martin Buber die aangehaald wordt door Lathouwers. Voor Buber is er geen God, geen absolute werkelijkheid, geen enkel buiten de relatie om dat plaatsvindt tussen het ik en het jij. Alles is relatie.

Andreas vertelt over Ram Dass, over bewustzijn en de vrijheid om niemand te zijn. We proberen woorden te vinden voor bewustzijn. Hij vertelt over ademhalingstechnieken van The Iceman Wim Hofman waar hij veel baat bij heeft. Stotterend en struikelend lopen we door het bos. Innig dankbaar dat we zo samen kunnen zijn en onze ervaringen kunnen delen en onze boeken aan elkaar uitlenen.

Ook lopen we stukken zwijgend, omdat de grond met wortels en oneffenheden om aandacht vraagt. Of we zwijgen omdat we niet weten, hoe onze ervaringen aan elkaar duidelijk te maken.

Citaat van Lathouwers: “de taal van de leegte in haar diepste grond de taal van de liefde is”