Tijdens het opruimen, vond ik een artikel uit het NRC van 10 januari 2021. Tien jaar eraf krijgen, dat vond ik redelijk, was de titel boven het artikel. Een plastisch chirurg van 50 wordt geinterviewd. Hij beweert dat hij het drukker heeft dan ooit. Ook Psychologie Magazine besteedde in januari aandacht aan het videobellen en kopte met de titel Dokter, ik wil een Zoom proof gezicht. Ik werd geinterviewd met vragen als klopt het dat de cosmetische industrie is opgebloeid sinds de coronacrisis?
‘Dat sommige cosmetische artsen een toename zien, betekent nog niet dat we te maken hebben met een nieuwe trend. Harde cijfers ontbreken omdat er niet helder wordt bijgehouden hoeveel cosmetische ingrepen er in Nederland plaatsvinden. Dus of er meer cosmetische ingrepen tijdens de coronacrisis hebben plaatsgevonden weet niemand.
Ik hoor ook tegengestelde verhalen dat minder vrouwen hun grijze haar verven, makkelijke kleding dragen en zich minder opmaken door het thuiswerken. Vermoedelijk is het allebei waar. Door het videobellen zullen sommige vrouwen zich bewuster zijn geworden hoe ze eruit zien en zichzelf negatief commentaar geven terwijl andere vrouwen denken wat fijn dat ik niet de hele tijd met mijn uiterlijk bezig hoef te zijn.
‘In de spiegel kijk je met een bepaalde reden. Je wilt lippenstift opdoen, je haar controleren, kijken of je er uitgeslapen uitziet. Met die controlerende spiegelblik zijn we vertrouwd. Hoe ons gezicht eruitziet in actie – als we discussiëren, praten en lachen – weten we eigenlijk niet goed.
De plastisch chriurg in het NRC artikel noemt zichzelf een halve psychiater. “Ik moet me altijd afvragen: waarom komt deze patient nu bij mij? Is ze verlaten door haar man? Heeft ze een erfenis gekregen en kan ze nu geld aan zichzelf besteden? Wil ze er net zo jong uitzien als ze zich voelt?” Ik weet nog toen ik dit artikel bijna drie maanden geleden las wat wonderlijk dat hij zegt ik moet me altijd afvragen……….. Ik had sterke twijfels of hij zich wel afvraagt waarom een vrouw bij hem komt. Ook stoor ik me intens aan het woord patient in deze context. Maar vandaag las ik ineens een zin die ik niet eerder had gelezen. Er stond ook “Hij heeft een buikwandcorrectie uitgevoerd bij zijn moeder toen ze na de scheiding een jongere vriend kreeg. Ze zei: door de keizersnee heb jij mijn buik verpest, jij moet het oplossen”.
Daar werd ik ineens heel verdrietig van. Ik kijk nog eens aandachtig naar zijn foto en zie een tengere man met zijn handen voor zijn kruis en voel mededogen met hem. De baby die de buik van zijn moeder heeft verpest.
Ik vouw het artikel zachtjes dicht en bewaar het toch nog even.
