Tien jaar eraf krijgen, dat vind ik redelijk

Tijdens het opruimen, vond ik een artikel uit het NRC van 10 januari 2021. Tien jaar eraf krijgen, dat vond ik redelijk, was de titel boven het artikel. Een plastisch chirurg van 50 wordt geinterviewd. Hij beweert dat hij het drukker heeft dan ooit. Ook Psychologie Magazine besteedde in januari aandacht aan het videobellen en kopte met de titel Dokter, ik wil een Zoom proof gezicht. Ik werd geinterviewd met vragen als klopt het dat de cosmetische industrie is opgebloeid sinds de coronacrisis?

‘Dat sommige cosmetische artsen een toename zien, betekent nog niet dat we te maken hebben met een nieuwe trend. Harde cijfers ontbreken omdat er niet helder wordt bijgehouden hoeveel cosmetische ingrepen er in Nederland plaatsvinden. Dus of er meer cosmetische ingrepen tijdens de coronacrisis hebben plaatsgevonden weet niemand.

Ik hoor ook tegengestelde verhalen dat minder vrouwen hun grijze haar verven, makkelijke kleding dragen en zich minder opmaken door het thuiswerken. Vermoedelijk is het allebei waar. Door het videobellen zullen sommige vrouwen zich bewuster zijn geworden hoe ze eruit zien en zichzelf negatief commentaar geven terwijl andere vrouwen denken wat fijn dat ik niet de hele tijd met mijn uiterlijk bezig hoef te zijn.

‘In de spiegel kijk je met een bepaalde reden. Je wilt lippenstift opdoen, je haar controleren, kijken of je er uitgeslapen uitziet. Met die controlerende spiegelblik zijn we vertrouwd. Hoe ons gezicht eruitziet in actie – als we discussiëren, praten en lachen – weten we eigenlijk niet goed.

De plastisch chriurg in het NRC artikel noemt zichzelf een halve psychiater. “Ik moet me altijd afvragen: waarom komt deze patient nu bij mij? Is ze verlaten door haar man? Heeft ze een erfenis gekregen en kan ze nu geld aan zichzelf besteden? Wil ze er net zo jong uitzien als ze zich voelt?” Ik weet nog toen ik dit artikel bijna drie maanden geleden las wat wonderlijk dat hij zegt ik moet me altijd afvragen……….. Ik had sterke twijfels of hij zich wel afvraagt waarom een vrouw bij hem komt. Ook stoor ik me intens aan het woord patient in deze context. Maar vandaag las ik ineens een zin die ik niet eerder had gelezen. Er stond ook “Hij heeft een buikwandcorrectie uitgevoerd bij zijn moeder toen ze na de scheiding een jongere vriend kreeg. Ze zei: door de keizersnee heb jij mijn buik verpest, jij moet het oplossen”.

Daar werd ik ineens heel verdrietig van. Ik kijk nog eens aandachtig naar zijn foto en zie een tengere man met zijn handen voor zijn kruis en voel mededogen met hem. De baby die de buik van zijn moeder heeft verpest.

Ik vouw het artikel zachtjes dicht en bewaar het toch nog even.

Deze week weer volop in de media

Plus april 2021

Deze week sta ik met vier pagina’s en twee foto’s in de Plus, het tijdschrift voor vijftigplussers. De titel van het artikel is Mooi oud, zonder botox zoals je op de foto kunt zien. Een visagiste is ruim een uur met me bezig geweest zoals je goed kunt zien op deze foto. Milou van Hintum schreef dit aardige artikel over oudere vrouwen en hun lichaamsbeeld.

Tot mijn verbazing zag ik ook deze week dat het tijdschrift SAAR eveneens voor oudere vrouwen een interview met mij van anderhalf jaar geleden opnieuw had geplaatst.

Ook voor deze foto was er een visagist langsgekomen die anderhalf uur met me bezig was geweest. Maar deze foto is heel duidelijk bewerkt. Ik heb geen idee wat er allemaal mee is gedaan maar hier is door bewerking 25 jaar af gehaald! Ik was met stomheid geslagen toen ik deze foto voor het eerst zag anderhalf jaar geleden.

Vanaf dat moment zei ik altijd dat ik tegen iedere fotograaf, dat ik dat niet wil, geen gemanipuleer, geen wegwerken van rimpels maar wel mooi licht en mijn mascara en lippenstift op dat ik altijd draag.

Wat dat toch met ons en foto’s? Ik heb het altijd vervelend gevonden om gefotografeerd te worden. Dat geldt niet voor iedereen. Als mijn kleinkinderen een fototoestel zien, springen ze direct op met flair en een glimlach.

Ben je ook ambivalent over je eigen foto’s? Lees dan het artikel in het Psychologie Magazine waarin ik geïnterviewd ben.

Dik tevreden

DIK TEVREDEN in Psychologie Magazine

Vandaag viel de Psychologie Magazine op de mat. Ik had een tijdje terug een interview gegeven aan Ria Corveleijn en nu was het artikel over Ik mag er zijn, dik en eindelijk gelukkig, verschenen. Vier vrouwen en een man worden geportretteerd die hun hele leven al aan het lijnen zijn geweest en nu op een punt zijn gekomen om te stoppen met lijnen en zichzelf zijn gaan accepteren. Ik hoop dat het andere mensen zal bemoedigen om ook toe te komen aan dat gevoel van er te mogen zijn.

De maatschappij is erg negatief over dikke mensen en de internist endocrinoloog en oprichter van het centrum Gezond Gewicht Liesbeth van Rossum benoemt dat de maatschappij dikke mensen vaak weg zet als lui en ongezond.

Door anderen negatief bejegend te worden maakt het lastig om tot een positief lichaamsbeeld te komen. De lange weg naar zelfacceptatie daar staat dit tijdschrift vol mee en het barst van de tips, maand na maand. Laten we beginnen met een kleine stap namelijk vriendelijk zijn tegen een ander en tegen ons zichzelf en misschien leiden al die kleine stapjes uiteindelijk tot het kunnen vieren van al onze verschillende lichamen.

Er mogen zijn. Laten we elkaar daarin bevestigen. Fijn dat jij er bent.