Pinksteren heb ik altijd fascinerend gevonden. Nee ik heb het niet over pinkpop of andere festiviteiten maar over het christelijk verhaal van Pinksteren, iets met vuur en geest. Wij waren katholiek van huis uit en we lazen geen bijbel. Ik heb het verhaal dus van horen zeggen.

Pinksteren is een feest waarbij de gelovigen vieren dat ze de heilige geest ontvangen.

Maar als kind stelde ik me het verhaal zo voor.

Er waren op de markt veel mensen bij elkaar en Jezus stond te vertellen dat we allemaal licht en liefde waren. Op dat plein stonden mensen vanuit de hele wereld die allemaal andere talen spraken. Arme en rijke mensen, vrouwen en mannen, witte en zwarten, gezonde en zieken mensen luisterden allemaal naar hetzelfde verhaal. En ineens waaide er een zachte wind, hun oren en hun hart gingen open en zij verstonden allemaal op hun eigen manier, in hun eigen taal, het verhaal dat er van hen werd gehouden en dat zij zelf ook liefde waren.

Zij hoorden het niet alleen maar er werd een vlammetje in hen aangestoken waardoor ze ook konden voelen dat ze liefde waren en er van hen werd gehouden. Heel blij keken ze elkaar.

Het is eigenlijk niet zo gek dat er met Pinksteren zoveel muziek festivals georganiseerd worden. Behalve dit jaar niet door het Covid 19 virus maar dit terzijde. Muziek doet ons vlammen. Aandachtig luisteren, met een grote groep mensen op een plein, kan het zomaar gebeuren. We worden aangeraakt. we gaan weer stromen en vol liefde dansen we met elkaar.

Laat het ook dit jaar weer Pinksteren zijn al zijn er geen festivals en geen kerkdiensten. Stil worden, heel aandachtig luisteren of je de wind al voelt en bemerken dat je vlammetje weer begint te branden. Liefde heeft een universele taal die we allemaal verstaan. Laten we meer vreugde voelen en onze geest laten waaien.