De afgelopen weken gestoeid met Peter Sloterdijk. Het boek ‘Je moet je leven veranderen’ schetst de mens als oefenwezen door de eeuwen heen. Mensen oefenen dagelijks om zichzelf te veranderen en daardoor zichzelf te herscheppen. Ik ben wat ik doe.

Op pagina 305 schrijft Sloterdijk:
“Om een bekwame ambachtsman of een verdienstelijke musicus te worden, zijn volgens een oude vuistregel minstens tienduizend oefenuren nodig. Neemt men een hogere graad van meesterschap in aanmerking dan mag men dat aantal gerust verdubbelen, om niet te zeggen verdrievoudigen.”

Op pagina 332 gaat hij verder in zijn vertelling hoe het handelen ons zelf creëert.

Peter Sloterdijk

“Het arbeiden zet de arbeider op de wereld en drukt hem via de korte weg van het oefenende zich-vormen het stempel op van zijn eigen handelen. Geen activiteit ontsnapt aan de terugwerkende effecten van de operateur- en wat terugwerkt, werkt ook in voorwaartse richting. De handeling brengt de handelende voort, de reflectie de reflecterende, de emotie de voelende, het gewetensonderzoek het geweten.”

Door veel te oefenen word ik meester over mijn viool, de rekstok, koken, het goede en vul maar in. Maar willen we tegenwoordig nog wel zoveel oefenen? Minstens tienduizend uren om ergens goed in te worden, luidt een oude stelregel.

Willen we dat oefenen liever overslaan en die handelingen aan anderen overlaten? Willen we ons liever laten adviseren, laten gelukkig maken of laten opereren? Stellen we onszelf liever passief op en laten we het handelen steeds vaker aan anderen over?

Door: Liesbeth Woertman