In de ban van een macho influencer

Gisteravond viel ik in het programma Nadia dat over mannelijkheid ging. Ik heb ademloos zitten kijken. Ik zag drie jongens op een podium die rustig en aardig uitlegden waarom ze Andrew Tate volgden en heus niet alles voor zoete koek slikten van wat hij zei. Nee vrouwen zijn niet het bezit van mannen, Het ging over sporten en goed voor jezelf zorgen als man, volgens hen. Maar waarom dan toch Tate volgen als hij zulke lelijke dingen over vrouwen zegt? Omdat hij zo duidelijk is, zeiden de jongens. Maar heus hun vrouw mocht werken.

In de ban van een macho-influencer gemist? Start met kijken op NPO Start

Ik doe hier even de link bij dan kun je zelf kijken als je het nog niet hebt gezien. Het is zo duidelijk dat al deze jongens op zoek zijn naar wat mannelijkheid betekent in onze tijd en dat begrijp ik heel goed. Ik zie deze jongens die een macho influencer volgen als de tegenhanger van de meisjes die vrouwen volgen rondom make-up, uiterlijk en cosmetische chirurgie. Om het simpel te zeggen Ken en Barbie als rolmodellen van mannelijkheid en vrouwelijkheid. We blijken ook een Nederlandse Andrew Tate te hebben. Ik heb alleen zijn voornaam onthouden Rienk, en uiterlijk was hij een kloon van Tate, maar dan rustiger.

Ik vond Nadia heel professioneel en de mensen die aan het woord kwamen, waren behoorlijk divers. Er werd niet gescholden, neerbuigend noch sarcastisch gedaan en dat alleen al is een verademing.

Maar dat een grote groep jonge mannen en vrouwen dolende is, is duidelijk. In onze vloeibare samenleving is weinig houvast te vinden voor jonge mensen, terwijl voor het opbouwen van je identiteit begrenzing noodzakelijk is. Het onbegrensde maakt vaak bang en daarom zijn wij nabootsers om op die manier enige grond onder onze voeten te krijgen.

Laten we onze jongeren helpen om gelaagde mensen te durven worden, zodat zij de chaos en onzekerheden van het leven beter aan durven.

Naakte politici, onzekere leiders?

Poetin: stoer of onzeker?

Poetin: stoer of onzeker?

Mannen die zich vergelijken met extreem gespierde mannentorso’s in tijdschriften, zijn ontevredener met hun eigen lichaam. Hoe zit dat met politici die hun torso showen? De Volkskrant concludeerde dat mannelijke politici met een bloot bovenlijf een nieuwe trend weergeven. Poetin en Obama zien we vaak in stoere poses verschijnen. Met hun blote lijf benadrukken ze hun mannelijkheid, hun leiderschap. In tegenstelling wat de Volkskrant beweert, is deze ontwikkeling niet nieuw. Sterker nog: het framen van sterke, mannelijke politici is ouder dan de weg van Rome. De Romeinse keizers lieten zich wat graag afbeelden als heldhaftige krijgers, zelfs al zaten ze zelf veilig in de stad en lieten ze het knokken over aan hun soldaten.

Napoleon als jonge god

Napoleon als jonge god

Of wat te denken van Napoleon? Hij portretteerde zich als een man die blaakte van potentie en gezondheid. In werkelijkheid leed de kleine generaal aan: schurft, moeraskoorts, aambeien, longtuberculose, epilepsie en kanker. Die laatste ziekte werd hem waarschijnlijk fataal. En dan hebben we het nog maar niet over zijn psyche. Ook de 20ste-eeuw kent talloze voorbeelden van stoer ogende politici. Vooral nationalistische politici lijken zich graag onmenselijk sportief voor te willen doen. De Italiaanse fascist Mussolini ging graag sleetje rijden en skiën. Uiteraard zonder shirt, want die had Benito ondanks de winterkou niet nodig.

saddam hussein met stoere pet

saddam hussein met stoere pet

En kennen we Saddam Hussein nog? Deze mannetjesputter hield ook wel van uiterlijk vertoon. In 2002 zwom hij de grote rivier Tigris over en liet de Amerikanen trots weten dat zijn dubbelganger dat hem niet nadeed. Kortom: mannelijke politici zonder shirtje zijn van alle tijden. Alleen: welke boodschap willen zij hun landgenoten meegeven? Koppelen ze fysieke kracht aan leiderschapskwaliteiten? Of zijn de leiders die te pas en te onpas hun bovenlijf showen in wezen onzekere jongetjes? Zegt u het maar!

Door: Andreas Bouman.