‘Ga toch weg met je mindfulness’ was een titel die ik afgelopen week in het NRC las. De strekking van het betoog (mei 2015) was dat het erom ging om alles te voelen en niets te uiten. Wonderlijk, dat lees ik er niet in. Mindfulness is voor mij aandacht geven aan alles wat er is. Alles te ervaren en met mededogen te bekijken. Dat lukt me bijna nooit, laat ik dat voorop stellen. Lees verder
Afgelopen week was ik weer in mijn geliefde Dominicanerklooster in Huissen. Een vijfdaagse workshop stemexpressie om het begin van mijn vakantie te vieren. Samen met 11 andere mooie mensen en de docent Pete Pronk vijf dagen aandacht geven aan de binnenwereld. Stem geven aan wat zich op dat moment aandient.
Iedere morgen begonnen we met loslaten van dat wat ons belemmert. Voeten op de vloer, knieën lichtjes gebogen, armen omhoog en armen naar beneden laten vallen. Met de armen naar beneden laten vallen, geluid maken. Dat ontspant enorm.
Als het lichaam wat meer ontspannen is met aandacht naar het schedeldak en luisteren wat voor lied daar huist en op die manier het hele lichaam langs.
Heel wonderlijk dat verschillende lichaamsdelen zo anders klinken. De scharnierpunten zoals ellebogen, knieën en enkels hadden veel verdriet. De heupen en buik jubelden. Sommige lichaamsdelen neurieden een zacht deuntje.
En terwijl ik zo rustig mijn hele lijf bewoog en ik opnieuw in mijn schedeldak was aangeland, kwam de zin in me op: “Je moet de geest in de armoede brengen.” Het gaat om werkelijke armoede verlichten, maar ook om de geest in de psychische, sociale en spirituele armoede te brengen. Eigenlijk wist ik het al wel, maar verzet ik me er vaak tegen. Ik heb dan geen zin om voorop te lopen en verantwoordelijk te zijn. Maar het is helder. Het is mijn taak om de geest in de armoede te brengen.
Ik weet wat me te doen staat en ga op pad.
Door: Liesbeth Woertman
Gisteren had ik een eerste afspraak met een mensendieck-fysiotherapeut. Zij kijken naar je lichaamshouding. Uiteraard heb je die opgebouwd aan de hand van vele jaren. Pijn in mijn nek, schouder en hand waren dit keer de klachten. Ontspannen is niet mijn sterkste kant. Ik weet echt dat ontspannen hoort na inspannen. Maar ik moet veel moeite doen om te ontspannen. Heel gek maar ik vind dat moeilijk. Om die reden ga ik iedere week trouw naar yogales.
Mijn yogaleraar zegt dan heel droog: ‘Doe niets.’ Ontspannen is niets doen. Ik hoor zijn woorden wel, maar begrijp niet hoe dat moet. Wel word ik rustig als hij zegt: ‘Doe niets.’ Alsof ik toestemming krijg. Ik moet daar altijd om giechelen van binnen. De gedachten gaan natuurlijk gewoon door in mijn hoofd. Dan zegt hij: ‘Wees aandachtig.’ En het wordt iets stiller van binnen.
Maar goed, ik dus naar de mensendieck. Een beetje sloffend ging ik erna toe. Ze zal wel weer beginnen dat ik minder moet werken en meer moet ontspannen. Ik vertelde mijn klachten en moest me uitkleden. Ze zette me voor een spiegel en ook een spiegel achter me, zodat ik mijn rug goed kon zien. Ga eens staan zoals je altijd staat. Ik ging staan en zag niets bijzonders. Ga nu eens rechtop staan met je voeten precies naast elkaar. Braaf als ik ben, deed ik dat. Dat voelde vreemd, zo rechtop staan. Nu weer terug in je eigen lichaamshouding.
Ze wees me erop dat mijn rechtervoet meer naar voren stond en mijn bekken wat ongelijk was. Ik heb een klein beenlengteverschil, wat ik compenseer door die rechtervoet wat naar voren te zetten. Maar dat heeft tot gevolg dat ik een draaiing in mijn rug maak. Dat had ik nog nooit gezien en ook eerdere fysiotherapeuten was het niet opgevallen.
Ik kreeg wat oefeningen mee en stomverbaasd liep ik naar buiten. Hoe heb ik dat niet eerder kunnen zien? Gelukkig zei ze niets over ontspannen.
Door: Liesbeth Woertman
Ik kreeg een flyer in de bus dat er een nieuwe massagesalon bij mij in de buurt was geopend. Heerlijk. Ik ben altijd op zoek naar goede massages. Wat zeg ik, ik leef op massages! Nu ga ik wekelijks naar mijn Chinese meisjes.
Mijn hele leven behoor ik tot de categorie ‘stijve hark’. Ik was zo’n meisje dat als laatste gekozen werd bij gymnastiek en nog geen bal kon raken. Als er een bal mijn richting uitkwam, dan draaide ik me angstig om. Dat gedrag leverde me hoon op van mijn klasgenootjes. Als we toestellen moesten doen, dan liet ik me tegen de bok aanvallen. Weer een beurt voorbij. Ik leed er niet zo onder. Wel was ik verbaasd dat andere kinderen zich makkelijker door het leven bewogen. Zij sprongen, klommen en hadden plezier.
Naast die onhandigheid, heb ik een beroep waardoor ik de hele dag achter een computer zit te werken. Ik schrijf stukjes, artikelen, bereid colleges voor en lees. Dat maakt dat mijn nek en schouders altijd als schokbeton aanvoelen. En nu heb ik de Chinese meisjes. Iedere week ben ik blij dat ik weer mag. ‘Goedemiddag’, zeggen we tegen elkaar en mij wordt een kamertje gewezen. Ik loop mee, kleed me uit en ga op de bank liggen. Het is er bloedheet. Het kamertje is klein en uiterst sober. Daar liggen vind ik al heerlijk. Warme olie op mijn huid en het feest gaat beginnen.
Het gaat er niet zachtzinnig aan toe. Ze knijpt, schudt en slaat. Als de massage bijna ten einde is, begin ik me ontspannen. Dankbaar steek ik mijn duimen op. ‘Jij hard vast’, zegt ze regelmatig en glimlacht. Ik probeer alleen haar handen te volgen en uit mijn hoofd te gaan. Nooit gelukt natuurlijk, maar ik blijf het proberen.
Door: Liesbeth Woertman