Fotograaf Barend Boot

Gisteren liepen we in dit prachtige bos in Doorn. Omdat het zondag was liepen er veel mensen hun hond of hun kinderen uit te laten. Maar een klein beetje doorlopen was genoeg om in de stilte te zijn. Wel wonderlijk dat hier zo weinig vogels te zien of te horen zijn. De kleuren en het licht dansten om ons heen. Ik had het gevoel dat het bos leefde.

Snotverkouden met lichte verhoging zit ik al een paar dagen binnen. Ik wil in ieder geval geen andere mensen aansteken. Het enige dat ik doe is iedere dag een wandeling maken. Heel rustig in het kasteelpark, langs de kromme rijn of in het bos. Langzaam lopend adem ik zo diep mogelijk de frisse lucht in. Mijn hoofd lijkt buiten iets opener net als mijn neus.

Binnen lopen de tranen over mijn wangen. Ik kan nauwelijks lezen of schrijven omdat mijn ogen dat niet willen. Mijn oren zitten dicht. En ik heb vanmorgen door manlief 30 nieuwe pakjes zakdoeken laten aanrukken. Ongelofelijk wat er uit een hoofd te voorschijn kan komen. Gisteren bedacht ik me dat spoelen met zout water helpt. Zo gezegd, zo gedaan. Mens wat is dat smerig maar verdomd er kwam meer ruimte.

Maar wat doet een mens als zij amper kan lezen en schrijven???? Ik schaam me dat ik het zo moeilijk vind om ziek te zijn. En wat stelt een verkoudheid helemaal voor in vergelijking met ernstige longziektes zoals in het verhaal van Olga Tokarczuk Empusion. Een geweldig boek over een landschap dat doodt, wat er gebeurt als je het Andere wegduwt en de verschillende manieren van kijken.

“Zien was het allerbelangrijkste, had Thilo beweerd, het was niet alleen een kwestie van onze ogen, maar we moesten ook met andere zintuigen zien, alleen was dat nog niet bewezen. Doe je ogen dicht en kijk”.

Tokarczuk vertelt vanuit een vrouwelijke meerstemmige stem, een mysterieus wij. In het nawoord verklapt de schrijfster dat alle misogyne uitspraken van beroemde mannelijke auteurs komen.

Misschien moest ik ziek zijn om dit krankzinnige boek te kunnen lezen.