De laatste vakantiedag wilde Barend nog even naar de zee. Het was een warme dag, de warmste van de vakantie en we liepen samen langs de vloedlijn. Hij wilde nog even in het water en gaf mij zijn telefoon en pet. Blij als een kind holde hij naar de golven en ik stond op een afstandje te kijken. Hij sprong in de hoogste golf en voelde zich vrij. Hij kwam boven en voelde dat de zee zijn bril had meegenomen.
Wat is de zee dan groot. We keken hoe de stroom ging en hoopte dat de zee de bril weer terug zou geven maar dat gebeurde niet. Wat nu? Ik heb geen rijbewijs en de volgepakte auto stond op de parkeerplaats bij de zee. Ineens kreeg ik een idee. We kunnen naar de Hema of het Kruidvat rijden in Den Burg en hopelijk verkopen ze daar brillen. Ik wist zeker dat ze leesbrillen hadden maar hadden ze ook minglazen?
Heel rustig reed hij zonder bril en ik naast hem met bril naar Den Burg. We gingen een Kruidvat binnen en ongelofelijk maar waar, ze hadden ook brillen met min glazen. Hij koos een zwart montuur met min 3 glazen voor 4,50 euro en zeer opgelucht reden we naar huis.
De vakantie voorbij maar gelukkig is er Zomergasten. Al jaren het beste televisie programma wat mij betreft. Deze derde gast Nazmiye Oral vond ik ook weer geweldig. Een mens worden, jezelf ontvouwen was de rode draad van de avond. Mensen gebruikt ze als werkwoord! De meeste indruk maakte ze met een scene uit een horrrofilm waarin een vrouw wordt bezeten, aangevallen door een onzichtbare kracht. Nazmiye die een gearrangeerd huwelijk stond te wachten, voelde zich ook bezet door alle regels van haar cultuur en had een heftige lichamelijke ervaring die haar wakker schudde.
Wakker zijn, alert eigen keuzes maken en met een groot hart naar zichzelf en andere mensen kijken dat is haar streven. Met de verbeelding de werkelijkheid veranderen. Wat een weg is deze vrouw gegaan. Ik ben diep onder de indruk van haar. Worden wie je bent door het ontmantelen van je ego. Dat rouw noodzakelijk is om verder te leven werd getoond aan de hand van de documentaire The Phone In the Wind. In de telefooncel kun je met overleden dierbaren spreken. Een los telefoontoestel in een telefooncel waar je ingaat, de hoorn opneemt en begint te spreken. Ik weet niet wat ik moet zeggen, zegt een dochter tegen haar dode vader en razendsnel spreekt ze uit wat ze nog tegen haar vader wil zeggen. Ze breekt en huilt.
Vormen vinden om je te uiten en daarmee voorwaarden scheppen om verder te kunnen met je leven. Onechte, kunstmatige vormen zoals een telefoontoestel of een toneelpodium die helpen om in een veilige omgeving rechtstreeks bij je diepste gevoelens te komen. Durven rouwen, je verdriet uiten om dichter bij jezelf te komen. De regels van je cultuur zien en als die je beperken er tegen in gaan EN in verbinding blijven. Hogere levenskunst mevrouw Oral en grote dank voor deze avond.