Anorexia

vrouw
Barbie in verhouding tot een echte vrouw

Vandaag werd ik gevraagd om enkele vragen over anorexia te beantwoorden. Het is een stoornis die veel mensen boeit. Niet omdat het zoveel voorkomt, maar omdat er relatief veel jonge meisjes aan overlijden, vermoed ik.

Een van de ideeen die er leeft, is dat het aantal mensen met anorexia de laatste jaren erg is gestegen. Dat is niet zo. Ik kan me voorstellen dat het zo lijkt omdat er veel media aandacht voor is en omdat er documentaires over worden gemaakt. We spreken er met elkaar over en schudden onze hoofd. Hoe kan dat toch dat zulke dunne meisjes en een enkele jongen, zichzelf dik vinden?

Het dikke lichaamsbeeld in het hoofd bij mensen met anorexia laat goed zien dat we ons lichaam beoordelen vanuit dat beeld en dat doen we allemaal. Pas als het lukt mensen uit hun hoofd te krijgen en in hun lichaam kan er iets ontstaan van het lichaam ervaren. Mooi onderzoek van mijn collega’s Anouk Keizer en Manja Engel laten met hun hoepelexperiment zien dat mensen laten ervaren wat de omtrek van hun lichaam is, sterk confronterend is, wat de feitelijk omvang is, maar wel een begin kan zijn van verandering.

Praten en vertellen dat zij te dun zijn helpt niet. Hun lichaam laten ervaren met dit soort experimenten en lichaamsgerichte therapie werkt veel beter. Maar ja sommige mensen zijn zo vermagerd dat vele functies het niet meer doen. En wat dan? Dwangvoeding wordt soms toegepast omdat een minimaal gewicht noodzakelijk is om uberhaupt te kunnen denken en voelen. Het grote nadeel van dwang is uiteraard dat het kan leiden tot angsten en nachtmerries.

Als wij in ons hoofd wonen dan is het lichaamsbeeld in ons hoofd dominanter dan ons feitelijke lichaam. Kom alsjeblieft met grote regelmaat uit je hoofd en voel je lichaam dat is zo belangrijk voor je kwaliteit van leven.