Afgelopen weekend stonden er verschillende interessante artikelen in de bijlage van het FD. Op de cover Lizzo, een Amerikaanse zangeres, die strijd voor zelfacceptie, zelfliefde en dus voor body positivity. Lizzo’s boodschap van zelfliefde wordt omarmd door miljoenen volgers. “In de entertainmentindustrie was geen plek voor zwarte vrouwen met een lichaam als het mijne”, zei ze in interviews.

Bodypositivity is jammer genoeg een commerciele term geworden en wat betreft het omarmen van allerlei kleuren en vormen van verschillende lichamen zijn we er nog steeds niet. Terwijl om jezelf te kunnen zijn, het omarmen van je eigen lichaam, heel wezenlijk is.

Eva Gabeler schreef een artikel over authenticiteit. Zij interviewde daarvoor emeritus hoogleraar Paul Verhaeghe en mij. Verhaeghe signaleert dat in de huidige prestatiemaatschappij de blik te weinig gericht is op het verleden en teveel gericht op de toekomst. Hij zegt: “De zoektocht naar authenticiteit is in het slechtste geval een commercieel product: de belofte om jezelf te vinden als je bepaalde spullen koopt of reizen maakt”.

Ik vertel over het verlies van het contact met ons lichaam. Om te voelen wie je bent, heb je je lichaam nodig. Dat is altijd in het hier en nu. Leven vanuit je hoofd, in de verwachtingen van anderen of het leven van iemand anders nadoen, maakt dat je steeds onechter wordt. Het is belangrijk om trouw te blijven aan onzekerheid, verdriet en pijn omdat precies daar de mogelijkheden zitten om te groeien. Om steeds meer jou te worden.

Authenticiteit is een lastig begrip maar met leven vanuit je lichaam, komen we er dichterbij, dan wanneer we leven vanuit ons hoofd.