Je kleding uittrekken dat je voor anderen en jezelf gedragen hebt

Naked Rotterdam Leon Schroder

Ik kreeg een Linkedin verzoek van een mij onbekende fotograaf en ik accepteerde zijn verzoek. Ik vind het een verrijking om met veel verschillende mensen op die manier verbonden te zijn dus ik zei ja. Hij wilde mij zijn fotoboek sturen en was nieuwsgierig wat ik daarvan vond. Hij zag overeenkomsten tussen ons werk.

En zo geschiedde. Ik ontving een paar dagen later een prachtig vormgegeven fotoboek Naked Rotterdam en de beelden raakte me. Ik zag 165 mannen en vrouwen, gekleed en naakt, van verschillende leeftijden. Het was een wonderlijke ervaring om al die mensen eerst gekleed te ontmoeten en toen naakt. Twee keer dezelfde mens en toch verschillend. Ik zag uiteraard verschillende lichaamsvormen, veel tatoeages en iedereen was geschoren. Het deed me denken aan Rilke, een mens heeft vele gezichten en het deed me denken aan onze sociale identiteit. We presenteren ons aan elkaar en aan onszelf met kleding. Daarmee laten we onze gender en sociale klasse lezen. De foto’s raakten me maar ik kon er nog geen taal aan geven noch de vinger opleggen.

Ik liet het even rusten en bedankte Leon voor zijn cadeau.

De meesten van jullie weten dat ik altijd meerdere boeken tegelijk lees en dat was ook zo afgelopen week. Terwijl ik met het fotoboek bezig was, las ik Heilige onrust van Frits de Lange. Iets totaal anders, zou je denken, want wat heeft een pelgrimage naar het hart van de religie te maken met Naked Rotterdam?

Ik lees op pagina 77 van Heilige Onrust:

“Open, open, open moet het zijn en ik open, open, open me voor jou”. Het schijnt een lied te zijn van The Lau (1952-2015) en volgens Frits de Lange is het de elementaire vraag van iedere pelgrim, mag ik bij je binnenkomen of niet? We kunnen dat makkelijk verbreden naar een van de belangrijkste vragen van onze tijd Mag ik je zien? Mag ik je echt zien en wil ik mij ook aan jou laten zien?

Dat raakte me als een vuistslag en ineens had ik taal om te vertellen waarom dit prachtige werk van Leon Schroder mij zo tussen de ogen trof. Ik zie op iedere linkerpagina een mens, gekleed en ik kijk er welwillend naar en ik kijk op iedere rechterpagina en ik zie een naakt mens. Een weerloos mens die mij aankijkt, waardoor ik geopend word.

Je kleding uittrekken dat je voor jezelf en anderen gedragen hebt. Je sociale identiteit even afleggen, Uitgekleed, naakt, en daardoor prachtig aanwezig en een uitnodiging naar mij om me ook te laten zien.

Dankjewel Leon en dankjewel 165 Rotterdammers voor dit prachtige en leerzame project. Ik hoop dat dit een vervolg krijgt.