Mijn generatie is opgevoed met flink zijn. Was ik gevallen, dan moest ik beter uit mijn ogen kijken. Huilde ik omdat ik verdrietig was, dan was het advies, bewaar je tranen maar voor later, dan heb je ze nog hard genoeg nodig. Met andere woorden: kinderverdriet stelt niets voor.  Herkenbaar? In ieder geval vond ik troost bij Leo Vroman. Mirjam van Hengel schreef in 2014 ‘Hoe mooi alles. Leo en Tineke Vroman. Een liefde in oorlogstijd.’ Lees verder →