Wat een plezier heb ik toch aan de gesprekken met mijn kleinkinderen. Ze kunnen debatteren als de beste en denken op een heerlijke creatieve manier.

Van Sinterklaas had Isabella leuke roze pantoffels, maat 30, met een strik erop gekregen. Die sloffen mochten bij ons blijven, omdat wij een stenen vloer hebben en dan zijn pantoffels fijn. Het staat ook schattig die kleine sloffen in de hal.

Gisteren waren de kleinkinderen weer bij ons en Isabella deed haar pantoffels aan. We hadden het over maillots die te klein waren en dat we nieuwe gingen kopen. Zo gezegd, zo gedaan. Mooie, eenvoudige eco katoenen maillots die thuis direct werden aangedaan en toen opnieuw die sloffen. ‘Ze zijn te klein”, zei ze. “Hoe kom je daar nu bij, je hebt ze net”, zei ik. “Ja echt oma ze zijn te klein mijn tenen doen helemaal zo”. Ze maakte een verkrampte beweging met haar tenen.

Ik pakte haar voet en legde die aan de buitenkant tegen haar pantoffel aan. Ruimte zat. Zie je wel, zei ik, de pantoffel is groot genoeg. Zij nog een keer heel verkrampt haar tenen laten zien. Zwijgend keek ik haar aan. Zij fronste haar voorhoofd en zei: “serieus oma, die schoen zegt niet de waarheid”.

Ik moest zo vreselijk lachen. Heel onpedagogisch, ik weet het, maar ik kon er niets aan doen.

Ik moet al lachen als ze haar zin met Serieus oma begint want dan weet ik dat het haar menens is. Ja als die schoen zit te liegen dan moeten we maar nieuwe kopen, want kromme tenen spreken de waarheid. Wij samen naar de schoenenwinkel en verdomd we kwamen er uit met maat 31.