Daar sta ik dan in het midden. Omringd door mijn juniordocenten psychologie, op Martijn na, die ziek was de dag dat deze foto werd gemaakt. De laatste intervisie bijeenkomst waar ik bij was, ziet u hier op beeld. Stuk voor stuk fijne mensen met een onderwijshart, heel verschillend van elkaar en toch een team.

De juniordocenten zijn altijd voor mij een bijzondere groep collega’s geweest. Voor de meesten is dit hun eerste baan, soms direct na hun afstuderen. Hun enthousiasme en hun onzekerheid is mij zo bekend. Toen ik begon in 1988 als docente mocht je het allemaal zelf uitzoeken. Ik kreeg taken en hoe ik die uitvoerde?????? Dat had ook wel wat maar wat een hoeveelheid tijd en voorbereiding ging daar in zitten. Het heeft jaren geduurd voordat ik een beetje vertrouwen kreeg in mijn onderwijs.

Binnen psychologie werken we al jaren met een grote groep jonge docenten die de werkgroepen in het eerste jaar verzorgen. Vanaf het tweede jaar dat zij docent zijn, geven ze ook in het tweede jaar van de opleiding onderwijs. Zij vormen een hecht team met elkaar en mogen 10 procent van hun tijd aan hun ontwikkeling als docent besteden. De intervisie groepen vormen daar ook een onderdeel van. Het bij elkaar in de klas kijken en feedback geven en ontvangen is gewoon bij deze generatie.

Het onderwijs is zo goed als de slechtste docent. Samen verantwoordelijk zijn voor een heel onderwijsjaar verhoogt ook de kwaliteit.

Wat een aardigheid en waardering heb ik van hen ontvangen. Voor mij was met hen werken een van de plezierigste taken op de universiteit.