Zaterdag 24 februari bezocht ik een interessante middag in het mooie Antropia, vlakbij het station van Driebergen-Zeist deze lezingen werden georganiseerd door de Jung vereniging.
Ann van Sevenant – Lichaamseigen vermogen
Lou Andreas-Salomé is geen onbekende in de wereld van de psychoanalyse en de literatuur. Minder aandacht kreeg de filosofische leefwereld die ze beschrijft en waarin ze een heel eigen weg bewandelt. Vooral in haar later werk bekrachtigt ze haar denken met wat ze ervaart als oervermogens, die ook van betekenis kunnen zijn voor ons vandaag.
Ann Van Sevenant is auteur van een twintigtal boeken over filosofie, met twee recente werken: Levenswerk. Nep is geen optie (2021) en Sprekend lichaam. De metabole mens (2023).
Tannie Willemstijn – Christiana Morgan, een van de muzen van Jung
Voor C.G. Jung was de mooie en begaafde 28-jarige Christiana Morgan een inspirerende bron. Haar pad van zelfanalyse liep parallel met zijn eigen zoektocht. Jung herkende in haar visioenen veel van wat hij zelf had ervaren tijdens zijn eigen gang door de diepste innerlijke krochten (1913-1916) en hij heeft veel van haar materiaal gebruikt en verwerkt in the vision seminars (Zürich, 1930-1934).
Tannie Willemstijn werkt na haar professionele carrière als klassiek zangeres, als Jungiaans analytisch therapeut in Almere. Ze is bestuurslid van de C. G. Jung Vereniging Nederland.
Wat een heerlijke middag! Ann van Sevenant opende de middag met enkele flarden over het denken van Lou Andreas Salome. De oergrond waaruit twee oertendenzen opwellen, de zelfbevestiging en de overgave en die ons hele leven allebei om aandacht vragen. De spreekster vertelde met heel haar lichaam, dat maakte haar verhaal naast de inhoud, zo sterk. Jammer dat er nog zo weinig vertaald is van het werk van Salome.
Tannie Willemsteijn leerde me Christiane Morgan een beetje kennen. Een vrouw waar weinig over bekend is maar die een grote invloed heeft gehad op Jung met haar visioenen en beelden vanuit het vrouwelijke. Er werden enkele van haar tekeningen/schilderijen vertoond met veel slangen en bomen. Het beeld ik ben een boom raakte me sterk en bracht me bij een herinnering aan mijn kleindochter die toen een jaar of zes was. We wandelen en ze blijft ineens staan, spreidt haar armen en zegt ik ben een boom.
Beide vrouwen probeerden hun eigen weg te gaan en zichzelf in alle gelaagdheid vorm te geven. Wat een oergrond om op te staan, om verder mijn eigen weg te vervolgen.