De behoefte om je van andere mensen af te grenzen, is belangrijk om een eigen identiteit te ontwikkelen. Het gaat niet om het verbergen van allerlei angsten en onvolkomenheden. Het gaat niet om je beter voordoen dan je bent. Nee, het gaat om de wezenlijke noodzaak van een grens. Een Ik kan slechts bestaan ten opzichte van een Ander. We willen niet van glas zijn en niet dat iedereen kan zien wat we voelen en denken. Hoewel, als we naar het buitensporige sociale media gebruik kijken van veel jonge mensen, dan lijkt het er soms wel op. Lees verder
Tag archieven: innerlijk
Jong = mooi?
“Jong en dun” schijnt aantrekkelijk te zijn. Net als symmetrisch en een gezonde huid. Ik zal wel een uitzondering zijn, maar de jonkies (30-) trekken me totaal niet. Symmetrisch vind ik wel aardig, maar iets wat afsteekt, vind ik veel boeiender. En dun? Niet mijn ding.
Al zolang als ik weet, val ik voor mensen die ouder zijn dan ik. Niet 2-3-4 jaar, maar 15-20-25 of soms 30 jaar. Op zoek naar een moeder-/vaderfiguur, hoor ik een deel van u denken. Maar nee, ik heb van allebei één en dat is prima en voldoende. Toch is het een interessant gegeven. Wat trekt me dan zo? En wat onderscheidt hen van de jongere garde?
Ik ga stereotyperen, dat praat namelijk lekker makkelijk. Er zijn uitzonderingen, daar ben ik me van bewust. Toch vind ik de interesses van jongeren over het algemeen erg oppervlakkig. Lijken op ster X, Y of Z (ik waag me niet aan namen, want voor je het weet zijn die sterren gedoofd), mee met de mode (wie bepaalt die overigens?), bijhouden wie bij wie hoort (een dagtaak, met relaties van 72 uur) en vooral dun zijn, want dan wordt je gezien.
Een lichaam is een ding dat je hebt
Kom je in de leeftijdscategorie waar ik in zit, dan zie je naast het werk kinderen het centrum van het universum worden. Ervan uitgaand dat het een gewenst kind is, hoor je toch moeders op hun roze wolk klagen over de wallen, de uitgezakte buik en hoe snel je weer ‘op gewicht’ kunt zijn. Wat is daar toch zo belangrijk aan? Ik heb heel weinig met kleine kinderen, ik kan er niet goed bij dat mensen de drang hebben om zo’n frummel op de wereld te zetten.
Maar als dat je blij maakt, hoe kan een veranderd lichaam dan een bron van ergernis zijn? Jij – lichaam, geest – hebt een waanzinnig heftige en tegelijk intens liefdevolle periode doorstaan. Waarom zou je je lijf dan onveranderd willen hebben/laten/maken? Ook voor deze leeftijdscategorie is het lichaam kennelijk nog altijd een ding dat je hebt.
Ik val op mensen die zijn wie ze zijn
Ik val voor ‘dit is wie ik ben, wie ben jij?’ Gewoon jezelf zijn, in je lichaam, met je lichaam. En ik droom van een wereld waarin dat echt gewoon is…
Door: Agnes Blom
Wil jij wel vooral ‘pretty’ zijn? Check dan zeker: