21 juni was ik de Theatergast in het schattige ZIMIHC theater Wittevrouwen in Utrecht. Improvisatie theater. De gast wordt publiekelijk geinterviewd. Voor de pauze ging het over mijn klimmen van arbeiderskind naar professor en mijn eerdere boeken en na de pauze over mijn nieuwe boek Zeg me wie ik ben.
Het publiek mocht na een korte warming up vragen inleveren bij Remco de interviewer. De vragen gingen over identiteitscrisis, de rol van lichaamsgerichte therapie in de ggz en over dementie. Mooie vragen waar ik veel in kwijt kon. De acteurs en muzikant mochten op elk moment inbreken tijdens het interview om iets wat ze hadden gehoord, te gaan verbeelden. Soms was dat voor mij op een goed moment en op een ander moment had ik graag door gesproken. Alleen dat al vond ik een interessante ervaring. We hadden een warm en aandachtig publiek.
De foto die ik hierboven plaats laat een scene zien over een yogasessie. Ik had het niet over yoga maar vertelde over onze meerdere ikken en dat het misschien preciezer was om over wij te spreken in plaats van ik.
Ook de scene over dementie vond ik roerend. De vraag uit het publiek was, hebben mensen met dementie een zelfbeeld? Ik legde uit dat juist het zelfbeeld gefragmenteerd was geraakt, doordat je geheugen niet meer goed functioneert en als je niet meer weet wie jezelf bent, dat dan ook de wereld vreemd is geworden. Geheugen,taal en bewustzijn zijn noodzakelijk om tot een min of meer coherent zelfbeeld te komen.
Twee acteurs gingen zich in de ruimte bewegen en zeiden zinnetjes als “waar is de bus?” “waar is de bushalte” allebei met een gebroken stem en aarzelende bewegingen en een zoekende blik.
Als je herinnering is aangetast, zoals bij dementie, raakt je zelfbeeld verbrokkeld en dat is uiteraard heel angstig .De woorden lijken haar betekenis te hebben verloren. Dementie laat heel goed zien dat onze identiteit relationeel is. Als je zelfbeeld verbrokkeld is, dan verliest ook de wereld aan betekenis. Aanraken om weer tot rust te komen is voor mensen met dementie net als voor baby’s van essentieel belang.
Het was een mooie avond, leerzaam en vermakelijk. Smaakt naar meer, zei het publiek naar afloop. Ik heb nog lang lopen pruttelen wat deze vormen nu toevoegen ten opzichte van alleen een publiekelijk interview. Zelf ben ik een woord mens en er zijn beeld mensen, beide groepen worden in deze vorm bediend. De woord mensen krijgen er beeld bij en de beeldmensen woorden.
