Ik las dit weekend het schitterende verhaal van Sacha Bronwasser. Een hoogst origineel boek dat razend knap is opgebouwd. Het gaat mijns inziens om kijken en bekeken worden.
“Er is een verschil tussen kijken en zien”, leerde jij ons lang geleden, in de tijd dat we nog zo jong waren. Ik was nog geen twintig, jij nog geen dertig. Het leslokaal was niet verduisterd zoals gewoonlijk. Jij, onze docent, ging ons niet meevoeren in het oeuvre van een fotograaf of in de geschiedenis van het eerste beeld, niet mee op expeditie met een platencamera die naar een uithoek van de wereld was getorst om daar, voor het eerst sinds de oerknal, het uitzicht vast te leggen. Nee, je ging ons leren wat aan registratie voorafgaat”.
“Wie ziet kan vertellen. En wie vertelt legt vast. We hebben de taal nodig om onze ogen te helpen”.
“Onze geschiedenis was een steentje in mijn schoen dat ik negeerde, maar toen ik het tevoorschijn had gehaald kreeg ik het niet meer teruggeduwd. Je zult er even de tijd voor moeten nemen. Luister.”.
Ik ga het verhaal niet vertellen. Maar het gaat over (voor) gevoelens die niemand wil horen, het leren van een nieuwe taal en ineens alles begrijpen. Het gaat over verlangens die jezelf niet begrijpt en die bijna je leven overnemen. Het gaat over kijken, gedetailleerd, aandachtig en open kijken en bekeken worden.
Het bijzondere vond ik dat ik afgelopen donderdag tijdens mijn 3de HOVO college het ook over dit thema had, hoe nemen we waar? terwijl ik dit boek nog niet had gelezen. Ik was er nog niet aan begonnen. Voorgevoelens?
