Twintigers en cosmetische ingrepen

Vandaag was ik op de Hogeschool Utrecht in de kas van de Botanische tuinen. De studenten hadden een debat georganiseerd over fillers en botox en hoe jonge mensen van nu daarmee omgaan. Melle, een influencer, die alles wat je maar kunt bedenken aan zichzelf heeft laten wegspuiten, opspuiten, snijden, drie studenten die nadenken over wel of geen cosmetische ingrepen en ik als schrijver/onderzoeker op het gebied van uiterlijk en lichaamsbeelden vormden de leden van het debat.

Ook de zaal werd erbij betrokken. Sommigen hadden al botox en fillers laten inbrengen, anderen wilden het niet en de meesten overwogen het. Deze twintigers hebben het idee dat het hun eigen keuze is en dat iedereen dat voor zichzelf moet weten.

Tot het moment dat een van de vrouwen uit de zaal vertelde dat zij ook een host is, net als Melle en dat ze heel graag beroemd, heel mooi en rijk wil zijn en in alle magazines en online te zien. De vraag die bij haar leeft was, of ze dit wilde vanuit een gemis of dat ze dit echt wil?

Ik bedankte haar voor haar mooie vraag en zei dat iedereen leeft vanuit een gemis omdat we allemaal gespleten mensen zijn. Dat wij denken dat we onze gedachten zijn, dat je jezelf niet objectief kunt waarnemen, dat waar we naar verlangen ons aangepraat wordt door de commercie, dat wij veel doen om bij de groep te horen en tegelijkertijd iemand op ons zelf willen zijn. Dat we volgens mij allemaal een en hetzelfde verlangen hebben, namelijk dat er van ons wordt gehouden en dat we echt gezien willen worden. Het werd stil in de serre. Een spoken word kunstenares maakt de samenkomst rond met een prachtige tekst over echt contact tussen mensen. Een mooie timing.

Na afloop complimenteerde ik haar en zei ik “we lijken wel zielsverwanten”. Ze knikte heftig en zei ja dat denk ik ook en dat ze genoten had van mijn uitleg over de gespletenheid van de mens in object en subject.

De studente van de mooie vraag, gaat Zeg me wie ik ben kopen en zei me tot slot. Dit weekend zijn we samen want dan lees ik u.

Ontroerd liep ik door de beeldschone botanische tuinen naar de bus.

Eerst ongelijkheid erkennen dan samen op weg naar mens zijn.

De afgelopen week was ik te gast op twee hogescholen. Eentje in Ede en de hogeschool Utrecht waar een bijeenkomst werd gehouden in de tropische kassen van de botanische tuin. Wat was het fijn om tussen de studenten te lopen, de opwinding te voelen en live met elkaar in gesprek te kunnen. Er werden vragen gesteld, veel vragen over verschillende onderwerpen. Een van de belangrijkste vragen cirkelde rondom de verwevenheid van vrouwelijkheid en lichaam.

Onszelf vanuit vrijheid begrijpen tegenover het in de wereld geworpen zijn met allerlei betekenissen die al vast lijken te liggen, is een vraag die steeds terugkomt. We worden geboren als lichaam en direct wordt dit lichaam benoemd als een meisjes of een jongenslichaam. Er is geen enkele noodzakelijkheid om het meisjeslichaam als inferieur te benoemen, als tweede sekse, dus gewoon ermee ophouden lijkt me een goede strategie.

In de zaal stond een man op, waarschijnlijk een docent, die vertelde dat zijn biologische dochter nu een prachtige zoon was geworden. Trots liet hij mij een foto zien. Inderdaad een prachtig mens. We filosofeerden samen waarom tegenwoordig meer biologische meisjes de wens te kennen geven om als jongen door het leven te gaan. Het beeld over wat een vrouw is, is blijkbaar te krap geworden, zo dachten we.

De aangeboden mallen passen lang niet iedereen. Wat zou er gebeuren als we daarmee ophielden? Er wordt een baby geboren, een mens, punt. Oh wat spannend wat voor een mens gaat dit worden? Welkom lief kind.

Vrouw of man zijn is geen voorbestemd biologisch programma maar ontstaat door toeschrijvingen met en vanuit taal en cultuur. Een baby wordt geboren in een wereld die allang talig rond mythes gevormd is.

Zijn we aan het groeien naar een samenleving die de vrouw-man dimensie durft los te laten? Zijn we aan het groeien naar echte vrijheid om onszelf vorm te geven? Of blijven we ons vastklampen aan de beelden over wat een vrouw is? We zijn al mooi. We zijn al vrij.

Heerlijk om daar samen met jonge mensen over na te denken. En wat fijn dat deze docent zijn verhaal met ons deelde. Als vader zijn kind steunt en tegelijkertijd nadenkt over de dwingende beelden in de samenleving.

Hoopvol verlaat ik de hogescholen. Ik ben al vrij zingt het door me heen.