Nog een kleine week is in museum Voorlinden in Wassenaar de tentoonstelling over Picasso en Giacometti te zien.
We waren er afgelopen vrijdag en het was erg druk. Geduldig wachten we voordat we naar binnen mochten en ook binnen liepen we in een trage stroom mensen van zaal naar zaal. Buiten striemde de regen tegen de ramen. We waren gelukkig dat we eindelijk weer een museum konden bezoeken en wat voor een.
De verschillende vrouwenportretten van Picasso waar de lezende vrouw in het blauw een voorbeeld van is, raakte me bijzonder. De meerdere gezichten die zo duidelijk in zijn vrouwenportretten aanwezig zijn, vertellen zo goed hoe het is om als vrouw te leven.
En dan die ontroerende Giacometti met zijn eindeloze geprobeer om de essentie van wat een mens is te pakken. De korte video die te zien is op de tentoonstelling, waar hij in zijn overvolle atelier aan het werk is met een dun mesje en we zien zijn vingers knijpen en duwen, is ontroerend. Heel mooi staan een aantal van zijn beelden tentoon, steeds smaller, sommigen slechts een enkele streep en toch onmiskenbaar een vrouwengezicht.
Wat een ploeteraars zijn we toch dat we moeten zien te leven terwijl we niet weten waar we vandaan komen en wie we zijn. En wat een troost geeft het als we het geploeter in zijn volheid te zien krijgen, in beelden, in schilderijen.
