Samen in de tuin werken

Barend knipt de heg

Het is zondag en heel stil. We besluiten vandaag in de tuin te werken. De planten en bloemen en bomen zijn zo hard gegroeid door de regen dat we echt even moeten ingrijpen. Barend knipt de heg zoals je ziet en daarvoor had hij al een boompje geknipt die de lavendel helemaal wegdrukte. Soms moet er echt ruimte gemaakt worden anders verdrukt de een de ander. Het zijn net mensen.

Ik stort me op het onkruid en wat onkruid is daar ben ik ruimhartig in zolang er bloemen aanzitten. Maar ook hier geldt als de andere planten zoals de Dahlia’s weg gedrukt worden dan maak ik ruimte.

Kijk zo ziet de border en nu uit. Ruim baan voor de dahlia’s en ook het ijzerhard kan weer uitbundig bloeien. We barsten van de bijen en ook wat vlinders hebben het hier naar hun zin. Wonderlijk genoeg wonen er naast de slakken ook padden, terwijl we geen vijver hebben. Bij het verplaatsen van de kliko kwam er een behoorlijke maat pad te voorschijn. Stil, doodstil bleef hij zitten. Zou die dood zijn? Maar nu na enkele minuten draaide hij zich een kwart slag om en bleef weer stil. Toen ik een boek pakte binnen en weer terugkwam was de pad verdwenen.

Wat een geschenk om een tuin te hebben en zo te genieten van al dat leven en die schoonheid. Ik las trouwens Niet wennen aan geweld van Dorothe Solle al in 1994 verschenen maar nog steeds de moeite waard. Een paar regels van Solle om af te sluiten:

“Uit de reele angst voor sociale achteruitgang komen illusionaire vijandsbeelden voort. Werkelijke mensen, personen met hun veelsoortige en tegenstrijdige eigenschappen worden nauwelijks gezien, maar zo gemodelleerd dat ze als vijand kunnen dienen. Als je eigen identiteit illusionair is, wordt die met behulp van de vijand, die alles is wat jij niet bent en nooit zult zijn, gecreeerd. Je hebt de vijand nodig”.

Laten we wat ruimte maken voor elkaar niet uit angst voor een virus maar om de ander in haar/zijn eigenheid te laten bloeien