Tag archieven: Dominicanerklooster Huissen

Klooster Huissen. We worden bij naam welkom geheten

Geplaatst op door
Beantwoorden

Fotograaf Pete Pronk

Donderdag afscheid moeten nemen van mijn zeer dierbare vriend Ad. Vrij onverwacht werd mij zijn dood gemeld. Zijn dood raakt me diep. Hij is me zo dierbaar. Ik ga zijn gulle vriendschap missen.

Vanuit de afscheidsdienst op Marienwaerdt, rijden we naar ons klooster. Ik voel me open en kwetsbaar. In een rustig tempo rijden we naar Huissen. We komen eind van de middag aan. Vriend Pete en ik mogen een paar dagen in ons geliefde klooster in Huissen verblijven. Ik schreef eerder over dit bijzondere klooster. Het is een bijzondere plek waar we graag vertoeven.

Op de bijgaande foto zijn we in de moestuin van het klooster. Een behoorlijk stuk grond zo’n twee kilometer van het klooster waar door een medewerker en vrijwilligers een weelderige moestuin aan het ontstaan is. Palmkool, courgettes, prei, andijvie, snijbiet doen het goed. Ook de tomaten in de grote kas, kruiden, pepers en paprika’s willen daar groeien. Ik geniet ook van de bloemenranden met allerlei kleuren dahlia’s. Een moestuin maakt me altijd gelukkig.

We hielden een mini vakantie in het klooster, terwijl andere mensen de stilte beoefenden of allerlei nieuwe ademhalingstechnieken en andere ontspanningsoefeningen ervaarden. Rondom de activiteiten, de gebedsdiensten waar een ieder vrij is om al dan niet aan deel te nemen. Ontroerend dat twee monniken hun traditie levend houden. Met het elkaar de vrede wensen, stromen de tranen over mijn gezicht.

Er zijn in het klooster ook verschillende stilte en mediatieruimten waar iedereen gebruik van mag maken. Het zeer vriendelijke personeel is zeker het vermelden waard. We worden bij naam welkom geheten.

Ik vond het boek van Ernst Marijnisssen De waterdruppel, weg van God in een kamer, pakte het op en begon te lezen: “Langzaam gleed de waterdruppel omlaag. De tak die haar houvast bood boog licht onder het geringe gewicht. Hij was welgevormd, maar wat hem bijeenhield, zijn inwendige structuur en binnenkant, ontging me. De tak was slank en sterk, en de druppel had nog een lange weg te gaan tot aan het einde”.

Zijn woorden en aandachtige manier van kijken, raakt me “terwijl de adem van de Levende de wateren streelt…..” De kamer waarin we ons bevinden, blijkt de oude kamer van broeder Marijnissen te zijn. Daar lees ik zijn woorden alsof hij met me praat. Ik stop het boek in mijn tas. Ik mag het mee naar huis nemen en uiteraard betaal ik het.

Pete en ik schrijven ook aan onze workshop die we begin oktober in het klooster gaan geven. We wandelen tussen de buien door en laven ons aan de rust. In de nacht ben ik veel wakker. De regen striemt de ramen. Het is niet dat ik lig te tobben. Het is meer een gevoel van alert blijven, van aandachtig aanwezig blijven en ervaren wat er allemaal in mij beweegt. Of misschien moet ik zeggen aan mij gebeurt.

Het verdriet, de tranen, de regen, de waterdruppel……. al dat water laat mij stromen. Nu, net thuis aangekomen, voel ik alweer wat aarde, wat grond onder mijn voeten ontstaan. Dank aan het klooster voor de weldadige ontvangst en dank aan vriend Pete voor ons bijzondere samenzijn. Diepe buiging en grote dank aan mijn vriend Ad voor zijn liefdevolle zorg en aandacht.

In het tasten drukt het verlangen zich uit

Geplaatst op door
Beantwoorden
fotograaf Margreet Roos

Afgelopen dagen waren we in het Dominicanerklooster in Huissen om samen, mijn vriend Pete Pronk en ik, een workshop te geven over Ik en de Ander en de rol van het lichaam.

De eerste Ander is de baarmoeder. Omsloten door warm vocht en licht schommelend doet mijn lichaam haar eerste ervaringen op. Die oceanische eenheidservaring die we allemaal hebben ervaren vormt de basis van ons identiteit. In de twee-eenheid van de eerste en intiemste sfeer neemt het kind zichzelf waar als deelnemer aan een gevoelsgemeenschap. Dit gebeurt zintuigelijk en emotioneel in resonantie ervaringen. Het is de vraag of we hier van waarnemen kunnen spreken, ervaren is preciezer uitgedrukt.

We worden uit de eenheid geduwd door een smal kanaal en hopelijk warm opgevangen door handen die zich naar ons uitstrekken en opvangen. Het felle licht, de pijn lijkt me onze eerste heftige ervaring van afgescheiden zijn, van uit de eenheid gestoten worden, hebben we allemaal achter de rug. We zijn geboren, we hebben het gered, zonder taal, als lichaam.

De taal, het ik zeggen, het intreden in de symbolische orde zoals het deftig heet, is een tweede diepe ervaring van afgescheiden zijn EN poging tot verbinding. En dat gaat onze hele leven door. Steeds vraagt het leven om verbinding met een nieuwe situatie, een nieuwe rol.

Dit was een van de onderwerpen waarmee we ons intensief hebben beziggehouden. Ik wil uiteraard de intimiteit en de ervaringen in de groep beschermen en ga er verder niet inhoudelijk op in maar ik rondde dit deel van de workshop af met de opmerking “het ergste hebben we achter de rug”.

We hebben ook veel lichaamsoefeningen gedaan om ons lijf te ervaren en te uiten. In de eerste plaats voor onszelf maar ook met een ander mens, Wat is het toch heerlijk om op kousenvoeten rond te lopen en met warme ogen tegen andere mensen te zeggen “ik zie je graag”. De blijdschap die die woorden in je lijf geven, het plezier in de ogen van de ander is heerlijk.

De schrijfoefening leverde voor ons allemaal ook veel op. Het was een brief aan ons lichaam dat moest beginnen met Lief lijf hoe gaat het ermee? Fascinerend en ontroerend hoe goed we in contact konden komen op deze manier met ons verlangen, het lichaam dat verlangt naar heelheid, zachtheid, tederheid en gezien kan worden door onszelf.

Voor het eerst een workshop gedaan met mijn geliefde vriend Pete. Hij vooral de lichaamsoefeningen en stemexpressie en ik het lijf vanuit de psychologische hoek zoals beschreven in mijn boeken. Wat een geweldige combinatie om al die verschillende vormen in te zetten.

Moe en diep tevreden reden we huiswaarts, In het voor- en in het najaar van 2023 komen we terug in het klooster van Huissen om nogmaals met ons lijf aan de slag te gaan. Aanraken, aangeraakt worden, de tast is het enige zintuig van de wederkerigheid, Aanraking is scheiding en verbinding tegelijk.