Ik was toch al een keer of tien op Texel geweest maar De Muy kende ik niet.
Omdat het broedseizoen is, zijn vele paden afgesloten van nu tot augustus. Dat leidde ertoe dat het niet lukte op de Slufter te komen maar dat we in De Muy terechtkwamen. Een heel bijzonder gebied. We zagen veel jonge vogels. Overal liepen waterhoentjes, ganzen, eenden trots te paraderen met hun jongen. Ze liepen op een veilige afstand van mensen zodat de jonkies rustig kunnen opgroeien. Een voor een plonsden ze in het water en de hele familie er achteraan en dan weer eruit klimmen en dapper op de kant waggelen.
We stonden een tijdje bij een sloot waar we kikkers hoorden kwaken. En ja hoor met enig geduld liet een enkeling zich zien. Vlinders zagen we waarvan ik de naam niet weet. Je kon daar eindeloos wandelen en wonderlijk genoeg was het er rustig. Geen groepen wielrenners alleen mensen die rustig liepen te wandelen, meestal met een kijker om de nek. Het was stil terwijl er volop leven was.
Ineens kwam er een paard en wagen langs met mensen erin. De gids hoorde we op eentonige toon vertellen dat de ganzen een plaag waren en enorm veel aten. Vrijwilligers prikten de eieren van de ganzen lek en dat lukte wel tienduizend keer. Er kwam iets van trots in zijn stem. Sprakeloos keek ik hem na. We hadden geen zin om achter die kar te lopen dus we bleven wachten tot hij uit het zicht was.
Dan kunnen we de meeste westerse mensen ook wel doodschieten, zei ik, want die eten ook te veel. Daarmee lossen we veel problemen op en kunnen de arme dunne mensen uit andere werelddelen het proberen om er een leefbare wereld van te maken. Meen je dat, vroeg hij verbijsterd. Ja ik zie het verschil niet en nee waarom bedenken we verdomme geen betere manier dan vernietigen?
De stilte was weg en de lucht raakte bezwangerd met zorgen en problemen. Wonderlijk genoeg kwamen er nu ook fietsers in het gebied. Hoe het leven te beschermen? Er moeten toch betere manieren zijn dan eieren kapot prikken en mensen doodschieten?
Langzaam, hand in hand, liepen we verder.