We hebben andere mensen nodig als spiegel om onszelf te zien

foto gemaakt door Barend Appelscha

Ik las de afgelopen week het prachtige boek van Koen Peeters De mensen genezer op aanraden van mijn wandel- en boekenvriendin. Wonderlijk genoeg had ik niet van het boek gehoord en ook de schrijver was mij onbekend. Zo heerlijk als iemand je kent en een boek aanprijst.

Het verhaal gaat over een jonge boerenzoon die woont op de grens van Belgie en Frankrijk. De jongen heeft ontembare dromen en stemmen die ingefluisterd worden door zijn oom die hem verhalen vertelt over geesten en een zwarte soldaat. Hij neemt de boerderij niet over maar treedt in een klooster en studeert en mediteert en wordt onweerstaanbaar aangetrokken tot Congo waar hij ook naartoe gaat.

Op pagina 116 schrijft Peeters: “iemand sprak tot mij, in mij. Toen ik uren later het gras van mijn kleren klopte dacht ik: ik moet hier onmiddellijk weg, ik moet het nu beslissen, ik moet de schuld afkopen. De schuld van mijn ouders, van mijn oom, van die honderdduizend soldaten. Me opofferen. Ik moest het verdriet van de wereld repareren. Ik wilde eindelijk iets doen wat onbesmet en volmaakt was”.

“Want er is dat ene in ons, zei hij. “We moeten ver van huis gaan en anderen ontmoeten om erachter te komen. We hebben een bevreemdende spiegel nodig. juist in de vreemde woorden weerklinkt het. Eindelijk herkennen we dan het onherkenbare, het onzeglijke in onszelf. Het donkere in ons resoneert met het donkere van de ander. Het is hetzelfde ritme, dezelfde rusteloze melodie.”. pagina 280

Ik hoop dat ik iets van de sfeer van het boek heb kunnen over brengen en vooral dat deze tekst u uitnodigt om in deze stille weken te luisteren naar het onzegbare. Luister en spreek eens met een onbekend mens zomaar op straat. Of draai onbekende muziek en luister aandachtig of laat je boeken aanraden die je niet kent.