Afgelopen week was ik weer in mijn geliefde Dominicanerklooster in Huissen. Een vijfdaagse workshop stemexpressie om het begin van mijn vakantie te vieren. Samen met 11 andere mooie mensen en de docent Pete Pronk vijf dagen aandacht geven aan de binnenwereld. Stem geven aan wat zich op dat moment aandient.
Iedere morgen begonnen we met loslaten van dat wat ons belemmert. Voeten op de vloer, knieën lichtjes gebogen, armen omhoog en armen naar beneden laten vallen. Met de armen naar beneden laten vallen, geluid maken. Dat ontspant enorm.
Als het lichaam wat meer ontspannen is met aandacht naar het schedeldak en luisteren wat voor lied daar huist en op die manier het hele lichaam langs.
Heel wonderlijk dat verschillende lichaamsdelen zo anders klinken. De scharnierpunten zoals ellebogen, knieën en enkels hadden veel verdriet. De heupen en buik jubelden. Sommige lichaamsdelen neurieden een zacht deuntje.
En terwijl ik zo rustig mijn hele lijf bewoog en ik opnieuw in mijn schedeldak was aangeland, kwam de zin in me op: “Je moet de geest in de armoede brengen.” Het gaat om werkelijke armoede verlichten, maar ook om de geest in de psychische, sociale en spirituele armoede te brengen. Eigenlijk wist ik het al wel, maar verzet ik me er vaak tegen. Ik heb dan geen zin om voorop te lopen en verantwoordelijk te zijn. Maar het is helder. Het is mijn taak om de geest in de armoede te brengen.
Ik weet wat me te doen staat en ga op pad.
Door: Liesbeth Woertman
