Moeten BN’ers iets kunnen?

Patricia Paay

Patricia Paay

Mensen die veel in de media verschijnen, zijn niet vies zijn van cosmetische ingrepen. Zij verdienen immers hun geld met hun uiterlijk. Ik heb het over modellen, acteurs en presentatrices. Maar waar zijn die zogenaamde bekende Nederlanders anno 2012 bekend om?

Zijn ze bekend omdat we ze zo vaak zien? Wat kunnen ze? Wat is hun gave, hun talent? Nog niet zo lang geleden was iemand een bekende Nederlander vanwege zijn prestaties, zijn bijzondere kwaliteiten. Nu lijkt het onbelangrijk waarom men ‘Bekend’ is. Later als ik groot ben, wil ik beroemd worden.

Wat een leegheid. Sommigen hebben het geluk om ergens in uit te blinken. En soms, worden we daar beroemd mee. Dat is een mogelijk effect van je inspanning, maar zou geen doel op zich moeten zijn.

Neemt cosmetische chirurgie een vlucht, omdat het bestaan van -bekende- mensen steeds leger en betekenislozer wordt? Als het innerlijk er nauwelijks toe doet, kun je immers alleen nog aan je uiterlijk belang hechten.

 

Door: Liesbeth Woertman.

Bron Foto.

Als artsen niet meer denken

De menselijke pop

De menselijke pop

Deze man geeft aan op Ken te willen lijken van Barbie. Hij onderging al 90 operaties. Veel mensen die deze video bekijken, zullen denken, die man is niet helemaal wijs. Wie laat zich nu zo vaak opereren?

Maar toen ik deze site zag, dacht ik vooral die artsen zijn gek. Hoe kunnen zij zichzelf recht in de ogen kijken vanuit de eed die zij hebben gezworen om mensen geen schade te berokkenen? Ik vind het al jammer dat de eerste arts het verlangen om op Ken te willen lijken, gehonoreerd heeft. Maar de 26ste of 49ste of 90ste zou toch helemaal op zijn kop moeten krabben, bladerend in het dossier.

Zou de een na de andere arts nu denken, maar dat kan ik beter? Hij lijkt nog steeds niet goed op Ken? Denken ze wel, voordat ze het mes in een levend mens zetten?
Hoeveel artsen hebben deze man geopereerd? Hoeveel van deze artsen vindt dit een normale ethische manier van werken?

Als dit praktijk is in de cosmetische wereld, wat vindt een cosmetisch arts dan te ver gaan?

 

 

Door: Liesbeth Woertman

Het motto van mijn boek

Epictetus

Epictetus

“Mensen worden niet in verwarring gebracht door de gebeurtenissen, maar door hun opvattingen over de gebeurtenissen” Epictetus ongeveer 50-130

Dit beroemde citaat van de filosoof Epictetus is een leidraad in mijn werk en leven. Het motto parafraseer ik in mijn boek ‘Psychologie van het uiterlijk’. Het is niet het uiterlijk wat mooi of lelijk is, maar onze opvattingen over het uiterlijk.

Hoe wij over ons lichaam denken is bepalend. Je kunt dus beter aardiger over je uiterlijk gaan denken, dan het mes te hanteren.

Liesbeth Woertman.

De moderne man als prooi

Vroeger was alles beter?

Vroeger was alles beter?

Vroeger moesten mannen nog mannen zijn. Kalend, bierbuik en een geur die rook naar het eigen lichaam. Het maakte allemaal niks uit. En nu? Nu is dat voorbij. Voorgoed voorbij. Kaalheid is een keuze, een bierbuik is een uitdaging en we herkennen de man aan zijn parfum in plaats van zijn zweet. Is dat een verbetering? De meeste vrouwen zullen zeggen van wel. En waarschijnlijk zijn de meeste mannen het ook wel met hen eens.

Maar als het uiterlijk steeds belangrijker wordt, hoe komt dat dan? Aan de ene kant komt het volgens mij doordat mannen de tijd en de middelen hebben om aandacht te besteden aan het zichzelf. Een anti-rimpelcrème hier, een spuitje botox daar, voor niets gaat de zon op. Maar wat te denken van de commercie? Zonder aanbod geen vraag. En de schoonheidsindustrie creëert dag in dag uit vraag door het zenden van directe en verhulde reclameboodschappen.

Schoonheid is een keuze: lelijke mensen zijn dom

De massa-industrie heeft haar nieuwe prooi volledig in haar klauwen. De prooi, het mannetjesmens, laat ze niet meer los. Met al maar méér infotainment, méér advertorials en nog weer nieuwe, slimme marketingtrucs die je onbewuste erop wijzen dat schoonheid een keuze is. Schoonheid anno nu is een keuze en wie lelijk is, is dom. Vroeger was dat anders. Wie mooi was had geluk, wie lelijk was had pech. Nu je aan jezelf kunt sleutelen tot je een prinsje of prinsesje bent is de pechfactor gereduceerd tot 0. Tenminste, zo wil de beauty-industrie ons doen geloven.

Hoever moeten we ons laten leiden door de miljardenindustrie die de schoonheidsmarkt is? Volgens mij is het onzinnig om bedrijven als de ultieme boosdoener af te schilderen. Ik ben blij met tandpasta, deodorant en wellicht ook wel die ene crème. Maar hoever moet je gaan en in hoeverre is je eigen mening ook echt je eigen mening? Veel mensen gaan onder het mes van de plastische chirurg en ‘doen dat voor zichzelf’. Maar zouden ze het ook doen als ze alleen op een onbewoond eiland wonen? Een eigen mening is altijd gevormd door je omgeving, hoe graag we ook denken dat we meester zijn over ons eigen brein.

Hoe eigen is je eigen mening?

Als ik dag in dag uit geconfronteerd wordt met hagelwitte en gebleekte tanden, denk ik dat het de norm is. Maar moeten mijn tanden echt witter dan wit zijn om mij gezond en prettig te voelen? Dat bepaal ik zelf. Toch? Ben ik immuun voor de wet van de meerderheid, voor reclames? Als ik de enige ben zonder onnatuurlijk witte tanden, voel ik me dan nog mooi? In een wereld vol gefotoshopte modellen en verbouwde media-iconen kun je echt en onecht al gauw met elkaar verwarren.

Volgens mij is bewustwording belangrijk. De fabrikanten die geluk uit een potje verkopen en de klinieken die een mooiere versie van jezelf beloven, willen maar één ding. Je poen. Dat is hun goed recht, maar wees je daar als consument wel van bewust. Welke keuze je ook maakt.

 Door: A. Bouman.