Boekstapel op weg naar individuatie dat is wat ik ook als mijn weg zou kunnen betitelen. Afgelopen zondag was ik sinds maanden bij boekhandel Pettinga. De weken daarvoor had ik mijn boeken besteld en werden ze keurig aan de deur afgeleverd. Fijn dat dit mogelijk was maar het haalt het niet bij zelf in de winkel zijn. Na me keurig aangemeld te hebben via mail, gooide ik de deur open van de boekwinkel, de bel luidde hard en intens blij stapte ik naar binnen. Oh wat heerlijk dat dit weer kan, zei ik tegen de boekhandelaar.

Normaal ben ik al behoorlijk hebberig in een boekwinkel maar dat gevoel was nu zeker verdubbeld. De nieuwe Adriaan van Dis kwam als eerste op mijn stapel en nog zes andere boeken volgden. Nee, inpakken was niet nodig. Met mijn grote stapel onder mijn arm liep ik heel langzam naar huis met een blik van kijk mij eens mensen, wat een heerlijkheid ik hier heb.

Zoals ik eerder schreef, lees ik altijd meerdere boeken naast elkaar, maar niet van hetzelfde genre. Op dit moment lees ik de biografie van Kierkegaard, geschreven door Joakimm Garff, de hand van mijn vader van Bart Chabot en Ann Heberlein Hannah Arendt over liefde en kwaad.

Het boek van Bart Chabot gaat over de relatie met zijn vader. Nou ja relatie…… Bart schetst een beeld van hoe hij niet werd gezien, veel werd geslagen, gecommandeerd en uitgescholden. Het pijnlijke vind ik dat hij zowel thuis als op school het mikpunt van vernederingen was.

Ik las gisteravond weer een aantal hoofdstukken in bed voor het slapen gaan. Niet doen is mijn advies want ik lag uren wakker. Hij schetst een herkenbaar beeld van hoe er met kinderen werd omgegaan. Ik ben niet geslagen en toch herkende ik de diepe eenzaamheid van niet gezien te zijn, van dat het er niet toe deed, wat jij wilde. Ik herkende de angst om langs bepaalde groepjes jongens te moeten lopen, enge zwarte honden en toen ik klein was de angst voor merels die me volgden, terwijl ik in het donker alleen naar de kleuterschool liep.

En kijk nu naar het leven van Bart met zijn vrouw en vier prachtige zonen die allemaal vormgeven. Zo kan het gaan in het leven.

Lezen en schrijven zijn ook voor mij van levensbelang. Ieder nieuw boek roept weer die blijde verwachting op van wat ga ik nu weer meemaken. Het lukt me nu soms ook zonder boek maar met de kleinkinderen. Ik haal mijn kleindochter vanmiddag op uit school. Vol verwachting kijk ik naar haar uit. Ze is meestal een van de laatsten die uit het gebouw komt, rustig, ze laat zich niet gek maken en hand in hand lopen we naar huis. en vertelt ze honderd uit. Ze kijkt me ook altijd even aandachtig aan en vorige week complimenteerde ze me met mijn zwarte schoenen. Ben je naar je werk geweest, vroeg ze. Verbaasd keek ik haar aan. Ja je hebt werkkleren aan of doe je net alsof? Ze begrijpt dus nu al op haar zevende dat kleding een verhaal vertelt en dat je ermee kan spelen. Ik luister aandachtig naar haar en mijn hart stroomt over.