Buitenplaats Doornburgh was even het land van zestigers

foto Alet Klarenbeek

Gisteren was er een bijeenkomst in Buitenplaats Doornburgh in Maarssen. Honderd mensen tussen de 60 en 70 waren bij elkaar gekomen om te spreken en te zoeken naar wat het betekent ouder te worden en hoe dat op een zinvolle manier zou kunnen. Veertig mannen en zestig vrouwen waren actief bezig met verschillende werkvormen rondom dit thema.

Buitenplaats Doornburgh is een voormalig klooster dat prachtig is vormgegeven en waar toch het naar binnen gekeerde van een klooster voelbaar is. Hier parkeer je de waan van de dag bij de ingang en kom je in een oase van rust met een prachtig aangelegde tuin.

De ontvangst was goed geregeld met veel jonge mensen in een t shirt met het logo van het land van zestig. Even het geluid controleren en we konden beginnen. Eerst een gesprek met voeten, een speels begin en daarna het interview door Anita Witzier met mij over Wie ben ik als niemand kijkt?. Zij had zich goed voorbereid en stelde haar vragen zo dat ik veel ruimte kreeg om mijn verhaal te vertellen. Ook was er ruimte voor mensen in de zaal om te reageren. De muzikale omlijsting van Alex Roeka past wonderlijk goed bij mijn interview. Luister eens naar zijn mooie teksten en waar hij over droomt op zijn 77ste. Ook hij vindt deze periode de mooiste van zijn leven.

Het was fijn om in zo’n goed georganiseerd evenement met betrokken zestigers te mogen spreken. In een met zorg aangeklede ruimtes te zijn, goed eten en betrokken mensen te ontmoeten die zich in willen zetten voor een kwalitatief leven voor henzelf en anderen. Dat geeft energie en inspiratie om moedig voorwaarts te gaan. Samen. In verbinding en steeds beter onszelf te laten zien en de ander te zien.

Het land van zestigers kan ik van harte aanbevelen voor jongere mensen, het is een fijne plek om te wonen. Verheug je maar op deze levensfase.

Reacties horen van lezers is fijn maar mijn hoofd in haar handen leggen verrukkelijk

Boekhandel Pettinga 24 september 2022

Ondanks het slechte weer en de stromende regen kwamen er volop mensen naar de gezellige boekwinkel Pettinga o.a. om met mij van gedachten te wisselen. Oud studenten die in de jaren negentig les van mij hebben gehad, kwamen langs. Verschillende mannen die het boek voor hun vrouw kochten en grappig genoeg waren die vrouwen erbij. Ik moest er dan in schrijven van je lieve man en ook mijn naam erin zetten. Ook een aantal vrouwen van mijn pilates groep was van de partij en moedigde mij aan om toch vooral naar pilates te blijven komen want al dat schrijf- en leeswerk is niet goed voor een mens. Zij weten dat ik met behoorlijke weerzin naar de sportschool kom en zij slepen me er iedere week weer door heen.

Vrouwen die met elkaar een boekenclub vormen kwamen naar de signeersessie en ik denk dat het een fijn boek is om in een groep te lezen. Wat herken je erin? Wat niet? Wat betekent oud voor jou is een vraag om met elkaar het gesprek aan te gaan en je te laten zien.

Een van de mooiste reacties vond ik dat een jonge lezeres vertelde dat ze nu minder bang voor het ouder worden is. Dat beschouw ik als een groot compliment.

Deze week ook weer verschillende bijeenkomsten rondom mijn boek. Dinsdag televisie opname voor Jacobine Geel, Donderdag publiek interview door Anita Witzier met een zaal vol zestigers en vrijdag de opening van Naked The Hague. Ik weet niet of ik het allemaal voor elkaar krijg. Kreeg net alweer een radio verzoek binnen.

Eerst maar eens stofzuigen en het huis opruimen en straks mag ik naar mijn masseuse. Heerlijk liggen in de warmte en haar zachte doch stevige handen over mijn lichaam laten gaan, mijn voeten laten aanraken en als laatste mijn arme hoofd. Dat gevoel van mijn hoofd in haar handen leggen en dat zij mijn hoofd dan zachtjes beweegt, is zo troostend en steunend. Misschien moet ik in mijn volgend leven ook maar masseuse worden.