Gisteren was er een bijeenkomst in Buitenplaats Doornburgh in Maarssen. Honderd mensen tussen de 60 en 70 waren bij elkaar gekomen om te spreken en te zoeken naar wat het betekent ouder te worden en hoe dat op een zinvolle manier zou kunnen. Veertig mannen en zestig vrouwen waren actief bezig met verschillende werkvormen rondom dit thema.
Buitenplaats Doornburgh is een voormalig klooster dat prachtig is vormgegeven en waar toch het naar binnen gekeerde van een klooster voelbaar is. Hier parkeer je de waan van de dag bij de ingang en kom je in een oase van rust met een prachtig aangelegde tuin.
De ontvangst was goed geregeld met veel jonge mensen in een t shirt met het logo van het land van zestig. Even het geluid controleren en we konden beginnen. Eerst een gesprek met voeten, een speels begin en daarna het interview door Anita Witzier met mij over Wie ben ik als niemand kijkt?. Zij had zich goed voorbereid en stelde haar vragen zo dat ik veel ruimte kreeg om mijn verhaal te vertellen. Ook was er ruimte voor mensen in de zaal om te reageren. De muzikale omlijsting van Alex Roeka past wonderlijk goed bij mijn interview. Luister eens naar zijn mooie teksten en waar hij over droomt op zijn 77ste. Ook hij vindt deze periode de mooiste van zijn leven.
Het was fijn om in zo’n goed georganiseerd evenement met betrokken zestigers te mogen spreken. In een met zorg aangeklede ruimtes te zijn, goed eten en betrokken mensen te ontmoeten die zich in willen zetten voor een kwalitatief leven voor henzelf en anderen. Dat geeft energie en inspiratie om moedig voorwaarts te gaan. Samen. In verbinding en steeds beter onszelf te laten zien en de ander te zien.
Het land van zestigers kan ik van harte aanbevelen voor jongere mensen, het is een fijne plek om te wonen. Verheug je maar op deze levensfase.
