Mijn geliefde universiteit is vandaag jarig. Zij is 384 jaar geworden in deze tijd van Corona. We kunnen het dus niet op onze gebruikelijke manier vieren met een grote bijeenkomst in de Domkerk. Geen mooie optocht. Geen gloedvolle, inspirerende lezingen en geen receptie in de prachtige kloostertuin.
Ook mijn lezing in Tivoli van 23 maart is afgelast over de schoonheidsidealen. Er wordt voorzichtig geprobeerd een nieuwe datum te vinden 22 juni. Tenminste als de maatregelingen opgeheven kunnen worden. Ik hou jullie op de hoogte.
De grootste teleurstelling is het niet doorgaan van mijn afscheidsrede op 20 mei 2020. Ik vond het nog wel zo’n mooie datum en een woensdagmiddag waardoor de kleinkinderen erbij konden zijn. Zij hebben mij nog nooit in toga gezien. Ook wilde ik graag iedereen hartstochtelijk bedanken. Het is zo onwerkelijk om na ruim dertig jaar de universiteit zo stilletjes te verlaten. Ik moet me erbij neerleggen.
Maar vandaag werd ik gemaild door onze onvolprezen ondersteuners met de vraag of ik mijn afscheid wilde verplaaten naar september. Ik merk dat ik daar heel blij van word. Ik wist niet dat het me zo aan het hart ging en me teneer sloeg! Wonderlijk toch hoe een mens zich voor de gek kan houden.
Mijn hart jubelt en ik voel me licht. Mischien kan ik na twee weken quarantaine de kleinkinderen voorzichtig zien. Het schrijven gaat nu makkelijker. Mijn dank rede kan toch geschreven worden. En misschien zelfs uitgesproken en ontvangen.
Blijf gezond en houd moed