Heeft u gisteravond ook gekeken naar de Zomergast Frans de Waal? De twee olifanten die samenwerkten, twee alfamannetjes die naast elkaar liepen en een derde die erbij probeerde te komen, de twee groepen Bonobo’s die vreedzaam op hetzelfde terrein liepen, mama die lag te sterven, zijn fragmenten die me zijn bij gebleven.

Wat een praatjesmakers zijn we toch. De mens die denkt dat door zijn wil van alles tot stand komt. Maar zie de dieren die leven zonder waarom met empathie. We hebben een verwantschap van 98 procent met de chimpansees en bonobo’s.

Vanmorgen eerst maar weer gemediteerd. Zomaar zitten, voeten op de grond, mijn ademhaling volgend. Ik hoor de kinderen in de straat onrustig naar buiten komen. Hun heldere stemmen galmen door de straat. Ze gaan naar school. Een nieuw schooljaar begint. Verwachtingsvol. Zij gaan nieuwe dingen leren. Ik ga weer terug naar mijn adem. Adem ruimte.

Ik mag hier zitten op maandagmorgen. Dat maakt me blij. Even zomaar zitten, open, verwachtingsvol, zonder waarom. Na 20 minuten sta ik rustig op. De zon straalt schuchter door mijn raam, de column wordt geschreven, de was draait.

Urenlang heeft Frans de Waal naar zijn apen gekeken. Hij keek en was hen nabij. Hij spreekt over vriendschap, respect en eigen ruimte. Als we dat nu eens deden met mensen. Vooral met mensen die ziek zijn, bedroefd of in de war. Hen eindeloos in de ogen kijken met een open hart en nabij proberen te zijn. We kunnen het. We zijn voor 98 procent verwant.