Afgelopen weekend heeft Isabella een taart gebakken samen met opa Barend. Aday was te moe omdat hij op kamp was geweest en niet had geslapen. In het kamp hadden ze geleefd alsof ze in vroegere tijden leefden dus poepen boven een gat, slootje springen, op hooibalen slapen. Dat soort zaken. Nou dat was eens maar nooit meer. Hij was blij dat hij weer thuis was en waardeerde een toilet waarop je even rustig alleen kon zitten en een warm bed als nooit tevoren.

Terwijl de taart in de oven stond gingen Isabella en ik in de keuken groenten snijden, terwijl Aday onder een dekentje op de bank lag en ze zei “we zijn collega’s”en ik zei lachend je hebt helemaal gelijk, we zijn nu collega koks. Ze gaf me op haar manier een boks.

Nadat we heerlijk hadden gegeten en van de pruimentaart hadden gesmuld, gingen Aday en Isabella afdrogen, terwijl opa Barend afwaste. Wat een rijkdom op de zaterdagavond zomaar samen zijn.

De rol van grootmoeder is eigenlijk de eerste vrouwenrol die me goed past. Wonderlijk. Ik vind dochter en moeder zijn ingewikkeld. Dat wrong en wringt aan alle kanten omdat blijkbaar de beelden van een goede dochter en moeder me dwars zaten. Daar kon ik niet aan voldoen.

Ik realiseer me voor het eerst dat ik blijkbaar voor mezelf geen beeld heb van een goede grootmoeder en dat ik maar wat doe. Ik maak tijd en ruimte voor mijn kleinkinderen dat is zeker. Ik word heel blij van hen en ben graag met hen samen maar dat heeft niets met perfectie te maken.

Zomaar samen Zijn. Misschien begin ik toch iets van het leven te begrijpen.