Ik heb de afgelopen wel weer genoeg documentaires gezien over de modellenmythe.
Je zou zeggen we weten het nu wel. Het extreem dunne is weer terug, iets wat ik niet had verwacht. Naief? Misschien maar ik begrijp oprecht niet waarom we de grote modemerken (klinkt toch minder kinky dan de high fashion industry) zoveel macht toekennen.
Stephanie Tency had een prachtig lichaam en gezicht en werd Miss Universe Nederland. Voelde zij zich ook mooi? Dat weet ik niet. Wel weet ik dat toen zij zich realiseerde dat zij het op moest nemen tegen de vrouwen uit alle delen van de wereld waarvan het merendeel meerdere cosmetische ingrepen had ondergaan, zij zelf ook onder het mes en aan de spuit ging. Drie borstoperaties, twee neusoperaties, botox, fillers en liposuctie, vertelde ze in de documentaire. Ik had haar kunnen vertellen dat haar onzekerheid en ontevredenheid alleen maar toe zou nemen…… wat ook gebeurde.
Eerlijkheidshalve wil ik bekennen dat ik de uitzending niet helemaal heb uitgekeken. Ik werd er zo verdrietig van. Ook nu ze had besloten geen ingrepen meer te ondergaan en zei dat ze deze documentaire had gemaakt om jonge meisjes te waarschuwen, zie ik haar nog steeds met getuite lippen eindeloos op haar telefoon kijken. Is het mogelijk om jezelf weer als mens te zien in plaats van als ding? Ik weet het oprecht niet.
In de vierdelige serie Modellenmythe komen veel verschillende jonge vrouwen uit die wereld aan het woord en een enkele man. Zij vertellen open hoe het in de modellenwereld aan te gaat. Maar waarom die wereld hen zo aantrekt, blijft onderbelicht. Ook waarom de grote modemerken weer teruggegaan zijn naar maatje 34, de maat van een veertienjarige slank meisje, wordt niet beantwoord.
Ik blijf met duizelingwekkende vragen achter. Waarom heeft de modellenwereld zo’n grote aantrekkingskracht op meisjes? Een wereld waarin ze eindeloos op dieet zijn, als een ding worden behandeld, op schoenen moeten lopen waar bijna niet op te lopen is, uren moeten wachten, uren dat ze worden opgemaakt en in ongemakkelijke houdingen moeten staan of liggen. Half naakt ten opzichte van aangeklede mensen moeten staan in de kou.En dat allemaal voor een gemanipuleerde foto, voor een enkeling, op de cover van een tijdschrift, waar notabene de nog dunnere benen van een ander model, aan jouw lichaam zijn geplakt.
Onbegrijpelijk dat we niet massaal tegen deze praktijken protesteren maar ons opnieuw, gedwee, in een onmogelijk korset laten wringen. De enige verklaring die ik kan bedenken is dat we massaal het gevoel hebben dat er niet van ons wordt gehouden en om die reden in de deze valkuil trappen.