Het regent flink en ik zie de druppels op mijn raam en de intense grijsheid. Het is stil. De donkere dagen voor kerst. Ik moest vroeg op om met de bus naar Driebergen te gaan. Er zijn al best veel mensen op straat. Vooral jonge mensen, scholieren op weg naar school en ik zie drie jonge mannen die nieuwe beplanting aan brengen in de perken op straat. Ik zeg hen gedag en vertel dat ik blij ben dat zij wat fleurigheid aanbrengen in deze grijze dag. Ja zegt de witte stevige jongen jullie gemeente geeft hier goed geld aan uit. Dat betekent, zei ik, dat jullie niet hier vandaan komen. Dat klopt ik kom uit Ochten en mijn maat uit Utrecht. De tengere donkere jongen glimlacht lief en de derde jongen neuriet een liedje. Ondertussen buffelen ze gewoon door. Ochten waar ligt dat, vroeg ik. Hij legt het uit, dat het een klein dorp is waar hij woont en net zelf een huis heeft gekocht, vlakbij zijn ouders. Ik vertel dat ik uit Utrecht kom en hier een huis kocht om dicht bij mijn zoon en zijn gezin te zijn. Dat is mooi, zegt hij, wij kunnen veel leren van ouderen. Ja, beaamt de andere jongen. Het is fijn om samen met meerdere generaties te zijn. Met Kerstmis komen we drie dagen bij elkaar allerlei leeftijden en kleuren bij elkaar. Als u zin hebt, kom gerust.
Ik ben zo in gesprek dat ik bijna mijn bus mis. Diep ontroerd zit ik in de bus en voel ons gesprek na. Drie jonge mannen zo rond de dertig, nog nooit gezien, en zo’n open en eenvoudig gesprek. Mijn hart is verwarmd en ik besluit nog minder in de wereld van de media en de beelden te wonen en nog meer op straat, in de bus, in de bibliotheek en winkels om zomaar andere mensen te spreken en te voelen dat we veel op elkaar lijken en elkaar nodig hebben en elkaar kunnen verwarmen met een glimlach en een lief woord.
Fijn zulke warmte en licht in deze grijze dagen.
Mooi voornemen ook Liesbeth!