Jarenlang lees ik het werk van de Belgische hoogleraar Paul Verhaeghe. Ik voel me sterk met hem verwant. Het einde van de psychotherapie uit 2009 zou verplichte literatuur moeten zijn voor iedere psychologie student. Hij beschrijft dat mensen tegenwoordig met andere problemen naar de psychiater gaan en dat zij minder geneigd zijn tot reflectie. De farmaceutische industrie speelt hier listig op in en pillen zijn het moderne antwoord op ongemak. Verhaeghe stelt dat de vroegere YARVIS patiënt (young, attractive, rich, verbal, intelligent, social is vervangen door de I am feeling FINE patient (fucked-up, insecure, neurotic, emotional).

Mensen die niet meer voelen halen hun identiteit uit fundamentalistische groepen of uit hun overgeseksualiseerde lichaam, merkt hij op. Verhaeghe schreef dit al in 2009. We zijn nu tien jaren verder en we spraken op hetzelfde congres van de stichting wetenschapsbevordering klinisch psycholoog en klinisch neuropsycholoog in april in de Jaarbeurs van Utrecht. Het onderwerp van die dag was seksualiteit.

Professor Ellen Laan opende met een degelijke en aansprekende lezing over genderverschillen en vooral liet ze zien hoe mannen en vrouwen daarin overeenkomen. Daarna hield ik een verhaal over het lichaam en seksualiteit waarin ik vertelde dat het lichaam vroeger zondig was en dat dat seksualiteits en intimiteitsproblemen gaf maar dat we nu massaal het gevoel hebben niet goed genoeg te zijn, altijd beter en perfecter willen en dat dit ook tot seksuele en intimiteitsproblemen leidt en professor Verhaeghe gaf de derde key note lezing met de titel Nooit is het genoeg.

Wat vormden we een mooi trio die morgen. Zelden heb ik me in de wetenschap zo op mijn plek gevoeld met Ellen voor me en Paul achter me.