Afgelopen weekend was de sneeuw in de kasteeltuin nog helemaal bevroren zodat je er alleen heel langzaam doorheen kon schuifelen. Veel mensen genoten van het schaatsen. Ik niet. Ik heb nooit goed leren schaatsen en ben veel te bang om te vallen. Ik realiseerde me scherp dat ik nooit in mijn leven redelijk tot goed zou leren schaatsen en ook al wil ik dat helemaal niet, het stemde me toch weemoedig.

Maar waar ik wel van genoot, was de uitzending van de Verwondering op zondagmorgen. De top interviewster Annemiek Schrijver sprak met Hans Korteweg. Ik kende hem niet al liet zijn naam wel een belletje rinkelen. Het is een man van dik in de zeventig, denk ik en zijn vrouw heeft de ziekte van Alzheimer. Als schrijver en leraar laat hij zich inspireren door het jodendom, christendom en boeddhisme en hij heeft daar veel lezingen over gegeven en enkele boeken over geschreven en nu wordt zijn wijsheid aan de praktijk getoetst, zoals hij het zelf uitdrukte.

UIteraard is Alzheimer een ziekte van verval en zijn er vele uitdagingen en verdrietige momenten maar toch ziet hij zijn demente vrouw als zijn leermeester. Hij leert van haar in het hier en nu te zijn. Wat een prachtig gesprek over de liefde en aanwezig zijn, juist op valentijnsdag.

Het ontroerde me. Sterker nog de tranen liepen over mijn wangen. Schrijver is een top interviewer, zij gaat echt het contact aan en durft alles te vragen op een empathische en belangstellende manier.

Mijn moeder is ook dement maar ik ben zeker niet zo ver als Hans Korteweg. Ik erger me blauw aan haar vragen en vind het bijzonder irritant om iedere dag haar zelfde tekst te horen. Maar wie weet, kantelt mijn gevoel van blok aan mijn been op een dag ook naar dat zij mijn leermeester is, zoals de sneeuw verdwijnt en de kleuren weer zichtbaar worden. Het is er al, alleen ik zie het nog niet en dat troost me dan weer.