Het is herfstvakantie en veel mensen zijn deze week even vrij. We reden in de regen en zagen veel verschillende regenbogen onderweg naar Bergen. Het was vier jaar geleden dat we hier voor het laatst waren. De tijd gaat echt sneller wanneer je ouder wordt. Voor wie daarin geinteresseerd is, lees het werk van Douwe Draaisma, maar dit terzijde.
De auto zat weer prompvol met een piano, boeken, koffie, zwemspullen en schone kleding. Ik schaam me altijd als we een hotel binnenlopen voor de enorme hoeveelheid spullen die we naar binnen sjouwen. Wat is dat toch? Angst voor het onbekende? Maar we doen het ook als we voor de zoveelste keer in ons hotel of huisje komen. Dan kennen we de plek zul je zeggen maar toch……
Licht leren leven met een kleine tas lijkt me heerlijk maar ik vermoed dat dat er niet inzit in dit leven.
We lezen het nieuwe boek Onder een andere hemel van Joke Hermsen over heimwee en vertepijn. De openingszin luidt “ons leven speelt zich af tussen heimwee naar het vertrouwde en een verlangen naar het onbekende”. Ik vermoed dat daarom al die spullen mee moeten alsof we ons thuis meenemen om op die manier het onbekende tegemoet te treden.
Angst voor de vrijheid, hoor ik Erich Fromm in mijn achterhoofd, zeggen. Een bekend boek uit de jaren zeventig van de vorige eeuw dat een eye opener voor me was. We vinden het erg moeilijk om zonder houvast te leven en werkelijk vrij te zijn. Vrij voor een paar dagen gaat net.
Het is maandagmorgen en Barend speelt piano en zingt in onze hotelkamer. Ik lees en schrijf. De zon komt zelfs even de kamer binnen. We wanen ons vrij.
