Voor het eerst in mijn leven kreeg iemand me zo gek om op 4.15 op te staan om naar de opkomst van de zon te kijken. Ik had dat nog nooit gezien. Wel de ondergang daar was ik altijd al meer in geinteresseerd. We reden zachtjes met de auto richting strand. Onderweg renden konijnen met ons mee, het leek alsof ze ons uitdaagden en sommigen staken zelfs de weg over. We reden stapvoets. Ineens waren er drie ganzen voor de auto, twee volwassenen en een kleintje. De volwassenen maakten zich groot en breed met hun vleugels en het kleintje deed dappere pogingen om te gaan vliegen maar hij kwam amper omhoog. Wat een dappere ouders! Met gevaar voor eigen leven beschermden zij hun jong en verdomd het lukte de kleine om op te vliegen en heel zachtjes reden we verder.

Op het strand aangekomen zo tegen vijf uur waren we de enige mensen. Het waaide hard en was nog donker maar al snel ontstond er wat licht alsof iemand zachtjes de dimmer van het licht had aangezet. De zee was zilver met een heel licht roze band op haar horizon. Uiteindelijk was de zon om 5.52 te zien door de wolken waarvan de foto een pover beeld geeft. Mooie ervaring om het verschil tussen echt en onecht weer eens mee te maken. Hoe is het toch mogelijk dat de zon iedere dag weer opkomt, de dieren uit hun holen en nesten komen en wij daar amper iets van merken? Wij mensen zijn zo opgesloten in onszelf geraakt dat we amper kunnen voelen dat we deel uitmaken van een groter geheel.

Het is zo belangrijk om achter die computer en die telefoon vandaan te komen. Weg van de beelden, weg van de schermen, uit het hoofd en in het lichaam en de wandelschoenen aan. Hup naar buiten en kijk uit dat je niet over al die rijkdom die daar is, struikelt.