Deze foto van een paar maanden geleden is gemaakt tijdens de boekpresentatie van Mavoklanten. Ik weet jammer genoeg niet meer waarom we zo stonden te lachen maar ik word er blij van, daarom post ik hem. Op dat moment was wel duidelijk dat er veel mensen in de zaal naar ons keken.

Volgende week begin ik met de HOVO cursus Wie ben ik als niemand kijkt? Ik realiseer me tijdens het schrijven van deze cursus dat het nogal belangrijk is hoe oud de ik is en in welke situatie die zich bevindt.

Maakt het voor een baby uit als er niemand kijkt, voor een lagere schoolkind, een adolescent, een volwassene of een ouder mens? Voor een baby is het van levensbelang dat die gezien wordt door andere mensen. Het liefst met warme ogen, zachte handen en een fijne stem die met elkaar op een golflengte zitten zodat de baby zich gezien voelt. Of beter gezegd dat die voelt dat die gezien wordt. Pas in de handen en de ogen en de stem van een ander mens, kunnen we een ik worden. Dus voor het ontstaan van het ik is het cruciaal dat er naar je gekeken wordt maar het is nog steeds belangrijk dat anderen je zien ook als je al een ik hebt. Want het ik blijft niet dezelfde tijdens de levensloop daar komt van alles bij en gaat van alles af.

In de echte ouderdom zoals bij mijn moeder, die gisteren 91 werd en dement is, is het weer van cruciaal belang dat zij gezien wordt door andere mensen die haar benaderen met warme ogen, een zachte blik en een fijne stem. In een groep zie ik dat ze volkomen verloren rondkijkt maar opbloeit door een op een contact. Even een zachte aanraking op haar arm, een uitgestoken hand en ik zie als het ware haar lichtje weer aangaan.

Het is mooi dat het onderwerp ook bij mij zich nog steeds verdiept. Ik kijk uit naar de wederkerigheid tussen cursisten en mij en de nieuwe vragen en inzichten die zich zeker gaan aandienen.