Dit is een foto van een stukje van onze tuin. De anemonen staan naast de dahlia’s en achter hen staat een grote roze vlinderstruik. Het licht valt mooi op deze morgen op de anemonen. Ik kijk er met plezier naar en voel mijn lichaam en geest rustiger worden. Er komen allerlei gedachten op. Zoals: Genieten de bloemen ook van zichzelf? Zijn zij zichzelf genoeg of verlangen sommigen ernaar om een dahlia te zijn? Hoe bijzonder is het toch dat ze weten wat ze moeten doen. Namelijk groeien en op dit moment stralend staan. Geldt dit ook voor ons?
Wij mensen zijn ook natuur maar zijn wij onszelf genoeg? Wij zijn, naast dat we biologische wezens zijn ook culturele,- en sociale wezens met bewustzijn. Wij kunnen over onszelf nadenken en beoordelen ons uiterlijk en gedrag, de hele dag. Wij zijn met onze gedachten bij wat er gaat komen of bij wat er geweest is, maar we zijn zelden, daar waar ons lichaam is.
Uit het hoofd in het lichaam is de beweging om het leven te ervaren, te voelen. Vanuit het lichaam is het makkelijk om plezier en schoonheid te ervaren, vanuit het hoofd is dat veel moeilijker, omdat daar onze innerlijke criticus woont, die de hele dag oordeelt vanuit ideaal beelden.
Idealen zijn richting aanwijzers, las ik gisteren in het Rode Boek van Jung en die hebben we nodig, maar wordt geen slaaf van je ideaal. Blijf zelf goed voelen en accepteer dat we gelaagde wezens zijn, vol tegenstrijdigheden. Ik heb zelf jaren gevochten tegen paradoxale gedachten en gevoelens en vond het uitermate vervelend dat ik dom en slim ben, mannelijk en vrouwelijk, lelijk en mooi, zacht en hard. Hoe vaak heb ik niet uitgeroepen maar hoe leef ik dat?? Hoe leef ik mijn verdeeldheid?
Komend uit de baarmoeder, uit de eenheid, blijven we ons leven naar eenheid, naar heelheid zoeken. Nu begin ik te begrijpen dat ik alles wat er in mij is, moet toelaten en dat begint iedere dag opnieuw met mijn lichaam te voelen. Niet vanuit ideaalbeelden leven maar vanuit en met het lichaam. Hoe voel ik? Wat heb ik nodig? Wat heb ik te geven? Wat heb ik te doen? Alsof het mijn eerste dag is.
We zijn al mooi als we sprakeloos aanwezig zijn in onze volle diversiteit.