Gisteren waren we in museum Singer Laren. Het was laat in de zondagmiddag rustig en we konden de tentoonstelling goed bekijken. Een tentoonstelling waarin kleur en licht de hoofdrol spelen. Liefde voor kleur. In zes thema’s zien we de werken van veertig kunstenaars.

We komen graag in Singer. Dat verwachtingsvolle gevoel waarmee ik een tentoonstellingsruimte binnen ga, vind ik al prettig. Zo open mogelijk kijken, soms kort maar vaak wat langer. En dan dat onbenoembare dat je geraakt wordt en blijft kijken. Om wat te zien vraag ik me af of beter gezegd om het schilderij te kunnen ervaren. Het wordt op een of andere manier levend en raakt me aan. Ik begrijp lang niet altijd waarom.

Bij dit schilderij weet ik het wel. Dat bijna eeuwige thema van vrouwen die zichzelf in de spiegel bekijken, van buitenaf, om zichzelf te ontdekken. In een poging om een glimp van zichzelf op te vangen? Om in stomme verwondering haar eigen gezicht te zien? Of in een ingewikkeld spiegelspel de kijker naar haar te laten kijken?

Het kleine kind dat zichzelf voor het eerst in de spiegel ziet en uitbundig begint te lachen en te bewegen. Kijk dat vriendje doet precies hetzelfde. Het wonder dat je bestaat. Het wonder dat je jezelf ziet. Het wonder dat je je eigen gezicht ziet.

Laten we op deze manier naar onszelf en de ander kijken. In stomme verwondering.