Gisteravond de biografie van Benjamin Moser over Susan Sontag uitgelezen. Wat een prestatie van Moser om dit boek te schrijven. Petje af.
Ik ben enorm geraakt door haar. Haar schrijverschap, haar activisme en wonderlijke relatie met haar lichaam en haar onvermogen om zichzelf te zien. Maar oh wat zag ze de relatie tussen beeld en werkelijkheid scherp. En zo visionair. Al in 1977 schreef Susan Sontag over de grote hoeveelheid afschuwelijke beelden die uiteindelijk tot onverschilligheid leidt en tot nivellering.
“Praag…Woodstock…Vietnam…Sapporor…Londonderrry…LEICA. Verloren hoop, kwajongensstreken, koloniale oorlogen en wintersport: het is allemaal hetzelfde, alles wordt aan elkaar gelijkgesteld door de camera. Foto’s maken heeft een blijvende voyeuristische relatie met de wereld tot stand gebracht waarin de betekenis van alle gebeurtenissen wordt genivelleerd”. 1977 On Photography
Sontag had jaren lang een relatie met Annie Leibovitz en Susan schreef het voorwoord van het Boek Women, foto’s van allerlei vrouwen. “Een man wordt in de eerste plaats gezien, schreef ze en vrouwen worden bekeken”. Ze beschreef hoe vrouwen worden geprezen en veroordeeld om hun uiterlijk:
“Het is vooral zo interessant om foto’s van bekende schoonheden in de loop der tijd te bekijken, omdat je daaraan kunt zien hoe goed of slecht ze omgaan met het beschamende ouder worden”. Aldus Sontag
Susan Sontag stierf aan kanker en ook dat raakte me diep. Juist omdat ik dezelfde chemo ingespoten heb gekregen waardoor zij jaren later een ernstige vorm van leukemie kreeg waaraan ze is overleden, kwam ze nog dichter bij. Maar daarover op een ander moment meer.
Kijken en bekeken worden, wat een boeiend thema. De diva is de droom van anderen. Susan Sontag wilde Greta Garbo zijn, waarmee ze dat verlangen expliciet met haar homoseksualiteit verbond, waar ze een hekel aan had en waar ze van hield.