Voluit leven

bloem

Daar zit ik dan voorzichtig te tikken. Mijn pols doet zeer en is blauw van de ingreep van donderdag. We gaan even naar uw hart kijken of u de operatie aankunt. Koude ruimte, een soort grote koelkast met allerlei apparaten. Ik heb een operatiejasje aan en een onderbroek. Gelukkig had ik op internet gelezen dat de ruimte van de hartkatheterisatie koud was en om die reden had ik sokken gekocht met antislipzool.

Even wat verdoving

.Drie techneuten in de kamer. Mensen die ik nooit eerder had gezien. Een bed zo smal dat ik een hand onder mijn billen moest leggen om er niet af te vallen. ‘Hoe doen jullie dat met mensen die wat dikker zijn?’ , vroeg ik nog. In de andere arm werd mijn pols mishandeld. ‘Even wat verdoving, even een prikje, even wat contrastvloeistof’, zei de stem. Ik moest mijn uiterste best doen om niet in paniek te raken. Kreeg een lekkere hoestbui en van een van de verpleegkundige een slokje water uit een tuimelbeker met een rietje. Twintig minuten keken ze naar een scherm waar mijn hart te zien was. En ineens was het klaar.

Enkele minuten later

U heeft al een afspraak met de cardioloog over twee weken dan hoort u de uitslag. ‘Ik dacht het niet’, zei ik. ‘Ik wil nu de uitslag want daarvan hangt af of ik geopereerd kan worden.’ ‘O ja, dan ga ik eerst de foto’s bestuderen.’ Na enkele minuten kwam hij terug en zei dat er geen grote afwijkingen waren gevonden en de operatie door kon gaan. Blij en niet blij tegelijkertijd. Heel ingenieus werd er snoeihard een plastic band om mijn pols gedaan om de bloeding in de slagader te stoppen. Ieder uur liet een verpleegkundige lucht ontsnappen en dat voelde als een verademing.

Prachtige bloemen

Mijn arme lichaam is totaal overstuur. Zoveel stress in korte tijd is bijna niet te dragen. Maar het blijkt wel te dragen, door de aardigheid van anderen. Gisteren stond een van mijn schrijfvriendinnen voor de deur, met een mooie kaart en een boekje van Toon Tellegen, dierenverhalen over hoop. In mijn huis staan prachtige boeketten bloemen. Een andere vriendin gaat mee naar het ziekenhuis. Een jonge docente uit mijn team biedt aan om in mijn huis lullige klusjes te doen.

‘Zal ik voor je komen zorgen als je geopereerd bent, vroeg een vriend?’ Er wordt liefde en positieve energie gestuurd. Er wordt voor me gebeden. Er worden boodschappen gedaan en gekookt. Er wordt gehuild omdat mensen het erg voor me vinden.

Ik ben totaal overstuur en overdonderd door de liefde die ik ervaar en het besef dat ik opnieuw kanker heb. Erbij durven blijven, bij de liefde en de ziekte, is een bijzondere ervaring. Jezelf zo uit handen te moeten geven en daar getuige van durven zijn, is topsport en voluit leven.

Door: Liesbeth Woertman.

5 gedachten over “Voluit leven

  1. Lieve Liesbeth,
    Voluit leven! Wat prachtig van je om dat, in de hectiek waarin je leven zich nu bevindt, te mogen ervaren, toe te kunnen laten en te benoemen.
    Hou vol!
    XXX

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

2 × 2 =