Twee paar ogen smeekten me om met de trein te mogen. ‘Bel je papa en mama alsjeblieft op dat ze niet met de auto komen en breng jij ons weg met de trein? Please…’………..Er werden kusmondjes gemaakt en rollende ogen. Ik moest heel hard lachen. Natuurlijk ging ik om. Twee stralende gezichten en ‘hoi, hoi, hoi’ was mijn beloning. Twee uur reizen met bus en trein in plaats van een uur met de auto.

We gingen op pad

We gingen op pad. Het was donker. Waarom is het al donker om zes uur? Het viel ze op dat de winkels dicht waren. Hand en hand liepen ze buiten. Gezellig he, zei de driejarige tegen de zevenjarige. Ik legde de betekenis van het bord uit bij de bushalte. Het eerste getal is het nummer van de bus en het laatste getal is de tijd. Nog vier minuten wachten. Er werd echt in spanning gewacht. Deze niet he? Nee, deze niet. Ja, daar komt ie, dat is de onze.

5 minuten vertraging

De trein had vijf minuten vertraging. Wat is vertraging? Wat is er dan gebeurd? Misschien iets kapot of is de machinist in slaap gevallen. Dat laatste vonden ze wel grappig maar leek hen onwaarschijnlijk.

Vergissen zich nooit

Mijn dierbare kleinkinderen moet ik weer een paar weken missen. Ze vieren de kerst altijd in Spanje waar hun andere grootouders wonen. Als ze in Spanje aankomen, spreken ze vloeiend Spaans, zonder moeite, lijkt het. Voor hen is dat vanzelfsprekend. Ze vergissen zich nooit. Voor de kinderen is het belangrijk dat er van ze wordt gehouden. Die zekerheid hebben ze. Ook daar worden ze met warme armen en ogen ontvangen.

Ik gebruik deze weken om naar binnen te keren. Ga mijn dromen opschrijven, langs het strand wandelen en mijn licht laten schijnen. Vertraging oplopen, niet om in slaap te sukkelen maar om wakker te zijn en heel goed te luisteren.

Door: Liesbeth Woertman.