We gingen Tweede Kerstdag wandelen langs de rivier en vonden dit hondje. Geen mens in velden of wegen te zien. Het hondje stond rustig en liep wat heen en weer. We keken of we een penning zagen, maar niets te zien. Aangebeld bij het grote huis en de mevrouw deed open. Ik wist dat ze zelf honden had en vroeg of zij het hondje kende. Nee ik ken alle honden, zei ze, maar deze heb ik nog nooit gezien.

Goede raad was duur. We hadden het koud en Barend nam het hondje in zijn armen. We draaiden om naar huis. Het hondje was lief en gewillig en keek volkomen argeloos uit zijn ogen. Het liet zich makkelijk dragen en gaf geen enkel geluid. Thuis snuffelde het beestje rustig rond en ging zitten op een schapenvachtje en keek ons trouwhartig aan.

Maar wat te doen? Amivedi gebeld, kreeg ik ene Berlinda aan de telefoon. We moesten zelf het hondje aanmelden op de website. Website opgezocht maar we bleven steken bij de vraag Wat is dit voor hond?????? Geen idee een soort mini poedel maar die naam kwam niet voor in de lijst. Ik probeerde die aanmeldingslijst in te vullen op mijn computer en Barend pakte zijn computer erbij om hondenrassen op te zoeken. Uiteindelijk besloten we dat het een smous was. Alleen de kleur klopte niet maar dat leek ons een kleinigheid. Foto van de hond gemaakt en melding gemaakt. Toen zagen we dat we de dierenambulance konden bellen. Barend belde en kreeg Piet aan de telefoon. Piet had net samen met zijn vrouw Ans een Torenvalk uit een heg gehaald en ze waren toevallig in de buurt.

Een prachtige dierenambulance stopte voor de deur. Een vrolijke man stapte uit en nam het hondje mee. Zij konden de chip lezen als het beestje tenminste gechipt was…….En ineens was het weer, anderhalf uur later, stil in huis.

Die avond belde Piet. Het hondje was gechipt en met een laser konden ze lezen wie de eigenaren waren. Het kleine hondje had best een eind lopen dwalen. Een ouder echtpaar was dolblij dat ze het hondje weer in hun armen konden sluiten.

Ik ben geen hondenmens maar het diertje ontroerde me tot op het bot. Zelden een mens of een dier zo open en vol vertrouwen zien kijken. Zonder onrust en zonder een kick te geven zich durven overgeven aan ons en aan het moment. Zonder dat ze wist waar ze was en of het ooit nog goed kwam. Ik heb mijn leermeester gevonden!