Vanuit huis creatief en hard werken om kwaliteit te leveren

We wonen op dit moment met drie vriendinnen in een huis. Twee werken aan een universiteit en moeten toevallig allebei een nieuwe cursus digitaal geven. Een nieuwe cursus geven, betekent dat ze alles maar dan ook alles zelf moeten bedenken en maken met allerlei technieken en systemen waar ze nooit eerder mee werkten. De ene cursus met maar 28 studenten maar de andere cursus met 500.

Op dit moment sluipen vriendin en ik zachtjes door het huis omdat de derde net haar cursus is gestart. Zij geeft dus les in een piepklein slaapkamertje en wij bewegen er zo zachtjes mogelijk omheen. Alles ook nog in het Engels. We horen haar hallo zeggen en van alles uitleggen maar horen vooral haar stem omhoog en omlaag gaan en de stem van de student bromt, bast of piept. Het gaat er vriendelijk en welwillend aan toe.

Het hele weekend is het grotendeels over werk gegaan. Er werden instructiefimpjes gemaakt, een filmpje om zichzelf te introduceren want de studenten hebben hun docent nooit live gezien en omgekeerd. Er wordt gevloekt en gepuzzeld met welk systeem er het beste gewerkt kan worden voor verschillende onderdelen. Hoe is het het makkelijkst voor de studenten en hoe houdt de docent overzicht?

De andere vriendin lukt het maar niet collega’s te vinden die ook wat tijd in deze cursus willen en kunnen steken. Iedereen zit al bomvol. Hoe komt ze in hemelsnaam aan genoeg specialisten op al die verschillende onderwerpen? En hoe krijgt ze de samenhang en de afwisseling in de cursus? Er is stress en er zijn grote zorgen maar we helpen elkaar zo goed als mogelijk.

Zelf schrijf ik aan een nieuw boek dus ik heb het relatief makkelijk. Ik ging net op tijd met pensioen om deze digitale verschrikking niet mee te hoeven maken. Lesgeven aan studenten die je niet kent, amper ziet en in zeer korte tijd allerlei systemen leren beheersen, lijkt me niet iets om naar uit te zien. Arme docenten. Arme studenten.

Ik las erover in de krant en hoorde het op de televisie hoe ingewikkeld thuiswerken was maar nu maak ik het even live mee. Wat is dat toch een groot verschil iets zelf leven of er over horen. Wij mensen zijn bedoeld om te leven niet om er over te horen! Hoe kostbaar onze vriendschap en hoe dierbaar dat we zonder enige wanklank elkaar zo tot steun kunnen zijn. We kijken er alle drie smachtend naar uit dat we weer voor een volle zaal kunnen staan, elkaars gezicht lezen, voelen wat er speelt en kunnen ervaren dat je woorden ontvangen worden, weerklank vinden, zodat er iets nieuws kan ontstaan.

Geef een reactie

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

vier × 2 =