De functioneringsgesprekken zijn gevoerd. De nieuwe docenten aangenomen. Maandag de laatste vergadering voor het zomerreces en ’s avonds een etentje als dank voor het zwoegen, ploeteren en het samen verantwoordelijk zijn voor de kwaliteit van ons onderwijs. Het waren drukke weken, maar het einde van het academische jaar is in zicht. Heerlijk: de vakantie komt eraan.

Even uit de waan van de dag. Even uit het hoge tempo. Even lezen, denken en schrijven, want dat is toch de voornaamste reden waarom ik aan een universiteit werk.

Ik heb er al contact mee. De blauwe lucht met schapenwolkjes en het heldere licht helpen om lichter te worden, losser, makkelijker. De schouders zijn wat lager, de ademhaling dieper, de oogopslag rustiger en verbaasd kijk ik naar het gekakel van de afgelopen weken.

Ik kan weer voelen. Ik kan weer denken. Heb ontzettende zin om te schrijven. De komende twee maanden werk ik aan mijn lezing van 3 september over beeldcultuur, uiterlijk en identiteit.Ik ben een psycholoog en onderzoeker die de gebrokenheid centraal stelt en niet de perfectie. Het gespleten zijn van de mens, die zichzelf niet kent, als uitgangspunt nemen en proberen te begrijpen waarom een miljoen mensen extra zich het komende weekend in de Utrechtse straten persen om mannen op een racefiets te zien.

Door: Liesbeth Woertman