Samenleving zonder universiteit

UU

Vanmorgen zonder muts en zonder opgetrokken schouders op de fiets naar de universiteit. Heerlijk om de zachte wind langs mijn haren te voelen en de zon die aan kracht begint te winnen. Het licht in de bomen te zien en de vliesjes ijs op de sloten. Op de uithof aangekomen hoor ik groepjes studenten Engels spreken. Pratend en gebarend in een fijne sfeer lopen ze over het terrein.

De universiteit, mijn plek, mijn huis, waar ik me al zoveel jaren thuis voel. ‘Voel’ of moet ik ‘voelde’ schrijven? Het is op dit moment allebei. Ik voel me er nog thuis, gezien, deel van een gemeenschap maar ik voel me er ook buiten staan. Wat kan ik nog? Wat lukt er? Waar krijg ik energie van? Wat heb ik te bieden? Dat zijn zo de vragen die zich in me bewegen. Is dit werk ook vanuit een innerlijke rust te doen? Wordt er nog mijn taal gesproken?

De universiteit is een oud instituut en herbergt meer studenten dan ooit. Maar waar staat ze voor? Waar leiden we studenten voor op nu de wereld zo snel aan het veranderen is? De studentenaantallen nemen toe maar de invloed van de universiteiten op de samenleving neemt af. Kan een samenleving zonder universiteit? Kan ik zonder de universiteit?

Voorlopig blijf ik nog even en probeer ik de ziel in de psychologie levend te houden.

Eén gedachte over “Samenleving zonder universiteit

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

vijftien − 14 =