We zijn weer een weekje op Texel. Ga je op vakantie vroeg de fotografe vorige week. Vakantie, zei ik, nou zo noem ik dat niet. Ga ik eigenlijk wel eens op vakantie? Mijn leven op Texel is soortgelijk als mijn leven in Wijk. We gaan altijd naar hetzelfde huisje.

Rustig wakker worden, het tijdstip maakt niet en ontbijten met koffie en een broodje, daarna 20 minuten mediteren. Rustig wassen en aankleden en de kranten lezen. Wandelen, lezen, schrijven en eten koken zijn de meest voorkomende activiteiten en zo zien mijn meeste dagen eruit. Tussendoor wat schoonmaken om in beweging te blijven en het minder koud te hebben en af en toe in de tuin werken.

Het verschil zit hem in het licht en de zee. Het gevoel van ruimte dat de zee me geeft is met niets te vergelijken. Het licht in al haar schakeringen raakt me ook altijd. Het is stiller in mijn hoofd en rustiger in mijn lijf. Op de een of andere manier kom ik makkelijker in contact met wat wezenlijk is en er echt toe doet. Ik pieker hier minder.

Zoals je kunt zien is het wonderlijk stil aan het strand. Het was notabene een zondag en het begin van de meivakantie. Waarom zijn er zo weinig mensen? Las in de krant dat mensen toch weer een last minute hadden geboekt naar de zon. Waarom? Hier is het stil en iedere dag schijnt de zon een paar uren.

Ik zei tegen de fotografe dat vakantie voor mensen is met een leven waar ze ontevreden over zijn. Ze knikte bedachtzaam en zei dat ze er zo nog nooit naar had gekeken. Maar jij werkt altijd, reageerde zij. Nu knikte ik bedachtzaam en zei, zo kun je het ook bekijken.