Het afgelopen weekend heb ik bijna uitsluitend lezend doorgebracht. Wat een zegen dat er zoveel jonge vrouwen prachtige boeken schrijven. Ik las Drift van Bregje Hofstede, een jonge vrouw die ik al summier noemde in mijn nieuwe boek Je bent al mooi. De schoonheid van imperfectie, om haar werk in de gaten te houden. Ze schrijft  scherp en origineel.

Ook las ik De grenzen van taal van Eva Meijer. Wat een troostend, dapper en heerlijk werk. Ook Eva is vanuit mijn perspectief een jonge vrouw. Ze is troostend omdat ze prachtig beschrijft wat een depressie inhoudt. Ze is dapper omdat ze zowel de diepte, als de eenzaamheid, de smerigheid en de grijsheid verwoord als de rijkdom. En haar boek is heerlijk omdat het zo gelaagd is en ze niet haar somberheid probeert weg te drukken maar probeert vorm te geven.

In beweging blijven is haar advies, goed naar je lichaam luisteren en het volgen in plaats van het te kritiseren en becommentariëren. Haar vierde hoofdstuk heet Over de wijsheid van mijn voeten en het geheugenlichaam, prachtig gevonden.

Wennen aan het leven en leren hoe je dingen het best mee kunt dragen zoals zwaarte en somberheid, spreekt me bijzonder aan. Dat alles mee mag doen, zonder dat je verdrinkt, door vorm te blijven geven. Jouw verhaal vertellen, verbeelden, zodat het geleefd kan worden en dragelijk blijft.

Ik kom maar weer eens in beweging want tegen zoveel lezen protesteert het lichaam. Dankbaar voor het in beweging zetten van mijn geest. Vooruit naar buiten.